167906 مورد در 0.06 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
که ترا در رزم آرد با حيل
در خطرها پيش تو من مي دوم
رستمي شيري هلا مردانه باش
او به قاهاقاه خنده لب گشاد
غافلند اين جا و آن جا آفلند
در بهار فضل آيند از خزان
از پي تدبير ديوان و معاش
پس در آب اکنون کرا بيند بگو
هم چو مه در آب از صنع غيور
از کمين گاه بلا پرهيز به
که ببايد سر آن را باز جست
که يکي را صد هزاران ديده اي
نارسيده سود افتاده به حبس
در شب تاريک بر گشته ز روز
باده در جامست ليک از جام نيست
هم چنانک از آتشي زادست دود
اندر آرد جسم را در نيک و بد
ليک در تاثير و وصلت دو به هم
فايده او بي خودي و بيهشيست
فايده ش بي صورتي يعني ظفر
پس چرا در نفي صاحب نعمتند
آمدند از بهر کد در رنگ و بو
صورتي کان بي تو زايد در تو به
ليک زين رفتند در بحر عميق
هر سه را انداخت در چاه بلا
آتشي در دين و دلشان بر فروخت
چون خلش مي کرد مانند سنان
که در آخر واقف بيرون شوست
من غلام مرد خودبيني چنين
پير اندر خشت بيند بيش از آن
کشف کرد آن راز را شيخي بصير
در مکتم پرده و ايوانست او
بود با خواهندگان حسن عمل
زر ازو در کان و گنج اندر خراب
يک فقيه از حرص آمد در فغان
سر فرو افکند و پنهان کرد دست
در دلش آمد ز حرمان حرقه اي
که بپيچم در نمد نه پيش راه
زر در اندازد پي وجه کفن
معبر صدر جهان آنجا فتاد
دست بيرون کرد از تعجيل خود
در نگيرد با خداي اي حيله گر
خشتها را نقل کرد آن مشتهي
من نديدم يک دمي در وي امان
کان امان نامه صله شاهنشهيست
سد شد چون فر سيما در وجوه
چون زنان زشت در چادر شديم
در غم خود چون زناني واي واي
شست در مجلس ترش چون زهر و مار
گشته در مجلس گران چون مرگ و درد