ديوان سنايي

پرده دار عشق دان اسم ملامت بر فقير
پاسبان در شناس آن تلخ آب اندر بحار

گرد خود گردي همي چون گرد مرکز دايره
اي پي ايني بسان خشک مغزان در دوار

پاس خود خود دار زيرا در بهار تر هوا
پاسبانت را تره کوکست و ميوه کوکنار

هيزم ديگي که باشد شهپر روح القدس
خانه آرايان شيطانرا در آن مطبخ چه کار

شد طبع جهان معتدل از تو که نيابي
در شهر يکي ذات گرانجان و سبکبار

عقلي که ز داروت مدد يافت به تحقيق
در تخته تقدير بخواند همه اسرار

آنها که يکي حبه ز حب تو بخوردند
در دام اجل هيچ نگردند گرفتار

خواريم از آنست که زين شهرم ازيرا
در بحر و صدف خوار بود لولو شهوار

در عافيت خير و سخا باد هميشه
اسباب بقاي تو چو خيرات تو بسيار

تا کي از خانه هين ره صحرا
تا کي از کعبه هين در خمار

حلقه در گوش چرخ و انجم کن
تا دهندت به بندگي اقرار

گاهت اندر مزارعت فکند
جرم کيوان چو خوک در شد يار

گاه مهرت نمايد از سر کين
مر ترا در خيال زر عيار

عمر امسال و پار ضايع کرد
هر که در بند يار ماند و ديار

برگذر زين جهان غرچه فريب
در گذر زين رباط مردم خوار

بود بگذار زان که در ره فقر
تن حصارست و بود قفل حصار

نشود در گشاده تا تو به دم
بر نياري ز قفل و پره دمار

دعوي دل مکن که جز غم حق
نبود در حريم دل ديار

زان که در قعر بحرالاالله
لا نهنگي ست کفر و دين او بار

چه روي با کلاه بر منبر
چه شوي با زکام در گلزار

آب حيوان چو شد گره در حلق
زهر گشت ار چه بود نوش و گوار

کي درآيد فرشته تا نکني
سگ ز در دور و صورت از ديوار

تا تو را يار دولتست نه اي
در جهان خداي دولت يار

عقل در کوي عشق ره نبرد
تو از آن کور چشم چشم مدار

گر نخواهي که بر تو خندد خلق
نقد خوارزم در عراق ميار