167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
مي چرد از سنبل و سوسن شتاب
ناگهان گردد ز گوهر دورتر
تا شود تاريک مرج و سبزه گاه
تا کند آن خصم را در شاخ درج
پس ز طين بگريزد او ابليس وار
گاو کي داند که در گل گوهرست
از نمازش کرد محروم اين محيض
صحبت گلهاي پر در بر نتافت
تا سر رشته به من رويي نمود
چغز آبي کي شکار زاغ بود
سر جنسيت به صورت در مجو
وحي غايب بين بدين سو زان شتافت
عيسي آمد در بشر جنس ملک
چون پري نه سال در پنهان پري
وآن يتيمانش ز مرگش در سمر
در زمين مي گفت او درس نجوم
اختران در درس او حاضر شده
که بدان يابند ره در هم دگر
طالب زن گردد آن زن سعتري
هم چو فرخي بر هواجويي سبيل
از زمين بيگانه عاشق بر سما
صد پرت گر هست بر آخر پري
خوپذيري روغن گل را ببين
به ز صد احيا به نفع و انتشار
صد هزاران زنده در سايه ويند
بود در تبريز بدرالدين عمر
در کرم شرمنده بودي زان نوال
بودي آن در همتش نالايقي
تا در قلعه ببستند از حذر
گفت منگر خوار در فردي مرد
گوييا شرقي و غربي با ويست
جمع گشتي چند موش از حميتي
گردد آن نور قوي را ساتره
نور جان در تار و پودش تافتست
بي ز چون و بي چگونه بي ز کيف
ليک مه چون گنج در ويران نشست
مي فتادي در شباک هر قصور
يوسفست اين سو به سيران و گذر
دور کن ادراک غيرانديش را
در ره آمد سوي آن دارالسلام
در نورديد آفتابش زود زود
گوييا او نيز در پي جان بداد
در وثاقت او و صد چون او سمين
هم چو عکس ماه اندر آب جوست
بي منجم در کف عام اوفتاد
عکس خود را ديد هر يک چه درون
در تگ چاهست آن شير ژيان
چون ازو غالب تري سر بر کنش
اي زبون شش غلط در هر ششي
بايد آن خو را ز طبع خويش شست