ديوان سنايي

در بلا چندي بماند صابر و شاکر شود
داغ غيرت برنهد چون رغبتش با آن بود

در دبيرستان عشق از عاشقان آموز ادب
تا ترا فردا ز عزت بهره مردان بود

از هوا منطق نيارد هرگز اندر راه دين
بندگي را عقل بندد بر در فرمان بود

در تماشاي ره عشق نيابي تو درست
تا ز نهمت چمنت کوه و بيابان نشود

اي سنايي نزني چنگ تو در پرده قرب
تا به شمشير بلا جان تو قربان نشود

آن عنايت ازلي باشد در حق خواص
ور نه هر بيهده بي فضل به ديوان نشود

هر کسي علم همي خواند ليکن يک تن
چون جمال الحکما بحر در افشان نشود

تا بد و نيک جهان پيش تو يکسان نشود
کفر در ديده انصاف تو پنهان نشود

تا تو در دايره فقر فرو ناري سر
خانه حرص تو و آز تو ويران نشود

هر که در مصر شود يوسف چاهي نبود
و آنکه بر طور شود موسي عمران نشود

دامن عشق نگهدار که در ديده عقل
سرو آزاد تو جز خار مغيلان نشود

کم زن بد دل يک لخت به عذرا نزند
عاشق مصلح در مصلحت جان نشود

خواجه گر مردي زين نکته برون آي و مپاي
صوفي صافي در خدمت دهقان نشود

در سراپرده فقر آي و ز اوباش مترس
سينه جاهل جز غارت شيطان نشود

چنگ در دامن مهر تو چگونه زند آنک
مرو را خدمت تو قيد گريبان نشود

آنکه در درد بماندي ز بلاي شيطان
هر کرا مجلس او آيت درمان نشود

باد بر درگه يزدانت قبول از پي آنک
بنده بر هيچ دري چون در يزدان نشود

چو دل نهادي بر نور روز هم در وقت
زمانه گويد خيز و نماز شام رسيد

چو باز در شب تاري خوشت ببايد خفت
خروس گويد برجه که نور صبح دميد

قصه يوسف مصري همه در چاه کنيد
ترک خندان لب من آمد هين راه کند

مي قباي آتشين دارد شما در بر کشيد
شمع تاج آتشين دارد شما بر سر نهيد

در فريب آباد گيتي چند بايد داشت حرص
چشمتان چون چشم نرگس دست چون دست چنار

از جهان نفس بگريزيد تا در کوي عقل
آنچه غم بودست گردد مر شما را غمگسار

در جهان شاهان بسي بودند کز گردون ملک
تيرشان پروين گسل بود و سنان جوزا فگار

و آن سياهي کز پي ناموس حق ناقوس زد
در عرب بوالليل بود اندر قيامت بونهار