ديوان سنايي

خورشيد چو از حوت به برج حمل آمد
گويند ز سر باز جهان در عمل آمد

در باغ خلل يافته و گلبن خالي
اکنون به بدل باز حلي و حلل آمد

فردوس شد امروز جهاني که ازين پيش
در چشم همه کس چو رسوم و طلل آمد

نوک مژگانت بهر لحظه همي در ره عشق
آدم کافر و ابليس مسلمان آرند

زلف و خالت ز پي تربيت فتنه ما
عقل را کاج زنان بر در زندان آرند

چشمهامان ز پي تقويت حسن تو باز
فتنه را رقص کنان در قفس جان آرند

بوستان از خجلي پوست بيندازد از آنک
صورت روي تو در ديده بستان آرند

عاشقان از خم زلف تو چه ديدند هنوز
باش تا تاب در آن زلف پريشان آرند

کي به آساني عشاق ز دستت بدهند
که نه در دست همي چون تويي آسان آرند

عقد پروين بخمد چون دم عقرب در حال
چون سخن زان دو رده لولو مرجان آرند

آتش جانان گريبان گير جان آمد از آنک
آنهمه تر دامني در چشمه حيوان بماند

خسرو خسرو نسب بهرامشه سلطان شرق
آنکه بهرام فلک در سطوتش حيران بماند

کرد رفت از مردمان اندر جهان اقوال ماند
همعنان شوخ چشمي در جهان آمال ماند

صدرها از عالمان و منصفان يکسر تهيست
صدر در دست بخيل و ظالم و بطال ماند

از براي حرص سيم و طمع در مال يتيم
حاکمان حکم شريعت را مبتر کرده اند

قاريان زالحان ناخوش نظم قرآن برده اند
صوت را در قول همچون زير مزمر کرده اند

در منازل از گدايي حاجيان حج فروش
خيمه هاي ظالمان را رکن و مشعر کرده اند

مالداران توانگر کيسه درويش دل
در جفا درويش را از غم توانگر کرده اند

خون چشم بيوگانست آنکه در وقت صبوح
مهتران دولت اندر جام و ساغر کرده اند

جبه دزدان از ترازوها بر اطراف دکان
طبع را در جبه دزديدن مخير کرده اند

باز نقاشان روحاني به صلح چار خصم
از سراي پنجدر در خانه آرايي شدند

عاشقان در زير گلبنهاي پروين پاش باغ
از بنات النعش اندر شکل جوزايي شدند

تا وطاها باز گستردند پيران سپهر
قمريان چون مقريان در نوبت افزايي شدند

از پي چشم شکوفه دستهاي اختران
بر صلايه آسمان در توتياسايي شدند

تا عيار عشق عياران پديد آرند باز
زرگران نه فلک در مرد پالايي شدند