ديوان سنايي

پاسبانان در و بام تواند
چرخ و خورشيد و مه گيتي نورد

آن نقره که در مدت شش ماه نهاد ابر
يک تابش خورشيد زرافزاي هبا کرد

شکل دبران آنکه بر چرخ چولاييست
کاشنيد که او چرخ در جود چو لا کرد

در جنت علت نبود ليک به دنيا
علم تو جهان را به صفت جنت ما کرد

بست در صومعه و خويش را
چاکر و شاگرد خرابات کرد

ماند سنايي را در دل هوس
صومعه پر هزل و خرافات کرد

برفشان آن گهر که کافر ازو
در سقر زينهار خواهد کرد

بي قرار آفريده اي در طبع
کيست کش با قرار خواهد کرد

تا بيني که همچو هر سال او
در زمانه چه کار خواهد کرد

تا چو فخر دو کون در يکشب
نه فلک را گذار خواهد کرد

آب گوهر شود در آن کاني
که ازو افتخار خواهد کرد

خواب را در دو چشم خلق از امن
قوت کوکنار خواهد کرد

گردد آتش حصار امنش اگر
آب را در حصار خواهد کرد

مهترا پا و سر در آب از شرم
خويشتن را يسار خواهد کرد

شادمان زي که در بقات سده
اين چنين صدهزار خواهد کرد

رايت و رويت منور او
ماه را در حصار خواهد کرد

آب در حلق دشمن از قهرت
شعله شعله چو نار خواهد کرد

بحر در يک نفس به دولت او
صد بخور از بخار خواهد کرد

بيخ جانم به شربتي از جود
در تنم استوار خواهد کرد

هر دل که از قبول غمش روي در کشد
اقبال آسمانش به پيش فنا کشد

در موکبي که روح قدس مرکبي کند
پيدا بود که لاشه ما تا کجا کشد

بود شما چو نار شود در مصاف عشق
شو ما بدا که کينه بود شما کشد

در چارسوي حکم چو بانگ بلا بخاست
جانهاي پاک سوخته پيش صلا کشد

در دم سوار گشت بر اسب هواي تو
وين بار هرزه هرزه خر آسيا کشد

آن خسروي که بي مدد فضل و عدل او
جان در بهشت عدن وبال وبا کشد