ديوان سنايي

هست پنهان ز سفيهان چو قدم
هر کرا در ره حکمت قدمست

و آن که بيناست درو از پي امن
راه در بسته چو جذر اصمست

از يکي در نگري تا به هزار
همه را عشق دوام و درمست

فاضلان را ز پي لاف فضول
روي در رفع و جر و جزم و ضمست

باز سايل را در هر دو جهان
دوزخش «لا» و بهشتش «نعم »ست

چشم عامي به سوي عالم زان
که فلان در جدل کيف و کمست

همگان سغبه صيدند و حرام
کو کسي کز پي حق در حرمست

خاک را از باد بوي مهرباني آمدست
در ده آن آتش که آب زندگاني آمدست

باغ مهمان دوست برگ ميزباني ساختست
مرغ اندک زاد در بسيار داني آمدست

دست خسرو گر نبوسيدست ابر بادپاي
پس چرا چوندست او در درفشاني آمدست

سبزه کو پذرفت نقش تيغ تيزش لاجرم
همچو تيغش نيز در عالم ستاني آمدست

پيش تخت شاه چون من طوطي شکرفشان
بلبل اندر پيش گل در مدح خواني آمدست

سرو يازان بين که گويي زين جهان لعبتي
پيش سلطان در قباي آن جهاني آمدست

آسمان پيش جلال او زمين گردد از آنک
از جلال او زمين در ترجماني آمدست

شاه اقليم چهارم تا فرستد هم خراج
در فراهم کردن زرهاي کاني آمدست

کارداران سراي هشتمين را بر فلک
راي عاليقدر تو در ميزباني آمدست

در پيش جوهري چو سفالست آن صدف
کاندر ميان او گهري شاهوار نيست

در هفت بخش عالم يک مبتدع نماند
کز ذوالفقار حجت تو دلفگار نيست

يک تن نماند در چمن جود تو که او
چون فاخته ز منت تو طوقدار نيست

گر چه دهي وگر ندهي صله در دو حال
جز گوهر ثناي من اينجا نثار نيست

عشق بر تدبير خندد زان که در صحراي عقل
هر چه تدبيرست جز بازيچه تقدير نيست

عاشقي با خواجگي خصمست زان در کوي عشق
هر کجا چشم افگني تيرست يکسر مير نيست

شاه ما بهرامشاه آن شاه کز بهر شرف
چرخ را در بندگي درگاه او تقصير نيست

درد اين باد هوا در تن هرکس که شود
هست دردي که بجز سوختنش درمان نيست

تا در آتش چو روي همچو براهيم خليل
چون ترا آيت يزدان رقم عنوان نيست