ديوان سنايي

کي نام کهن گردد مجدود سنايي را
نو نو چو مي آرايد، در وصف تو ديوانها

اي چو نعمان بن ثابت در شريعت مقتدا
وي بحجت پيشواي شرع و دين مصطفا

روز و شب هستند همچون مادران مهربان
در دعاي نيک تو هم مدعي هم مدعا

حشمت قاضي امين بايد، درين ره بدرقه
دانش قاضي امين زيبد، درين در پادشا

در ميانست هر کرا هستي ست
از پي نيستي ميان ترا

زان که تير فلک همي هر دم
زه کند در ثنا کمان ترا

در همه هست و نيست، از تري و تازگي
نيست نهانخانه اي ثروت جان ترا

پيوسته هما گويد: يکيست يگانه
تا در طرب آرد به هوا بر ورشان را

هر گويد هو صد بدمي سرخ کبوتر
در گفتن هو دارد پيوسته لسان را

مرغابي سرخاب که در آب نشيند
گويد که خدايي و سزايي تو جهان را

در خويد چنين گويد کرک که: خدايا
تو خالق خلقاني صد قرن قران را

دنيا چو يکي بيشه شماريد و ژيان شير
در بيشه مشوريد مر آن شير ژيان را

ايزد چو به زنار نبستست ميانتان
در پيش چو خود خيره مبنديد ميان را

از براي عز ديدار سياوخشي و شش
همچو بيژن بند کن در چاه خواري جاه را

آه غمازست اندر راه عشق و عاشقي
بند برنه در نهانخانه خموشي آه را

باد کبر از سر بنه در دل برافراز آتشي
پس برآن آتش بسوزان آبگون درگاه را

چون دختر دوشيزه نيايد به جهان در
کم گير ز ذريت آدم پسري را

در حريم عدل او تا او پديد آيد به حکم
خاصيت بگذاشت گاه که ربودن کهربا

جان پاکان گرسنه علم تواند از ديرباز
سفره اندر سفره بنهادي و در دادي صلا

آن چنانت ره نمود ايزد به پاکي تا شدند
خرقه پوشان فلک در جنب تو ناپارسا

بي پدر بودي وليک اکنون چناني کز شرف
پادشاه دين همي در دين پدر خواند ترا

اي نهاده پاي همت بر سر اوج سما
وي گرفته ملک حکمت گشته در وي مقتدا

تا ز سر شادي برون ننهند مردان صفا
دست نتوانند زد در بارگاه مصطفا

لحظه اي گمشد ز خدمت هدهد اندر مملکت
در کفارت ملکتي بايست چون ملک سبا

گر کوه دجله آن گردد که دارد مردوار
در درون مجنون محرم وز برون فرهاد را