ديوان سنايي

ترا دهرست بدخواهي نشسته در کمين گاهي
ز غداري به هر راهي بگسترده ترا دامي

آبروي عاشقان در خاکپايش تعبيه ست
خاکپايش را ز بهر آب سر گردم همي

با سنايي و سنايي گشتم اندر عشق او
باز در وصف دهانش پر درر گردم همي

بي ديده ز لطف تو بخواند
در جان تو سوره نهاني

با قد تو کژ و کوژ در باغ
چالاک و شان بوستاني

در راه تو هيچ دل نشد خوش
تا جانش نگشت کارواني

اي در دو جهان ز تو رسيده
آوازه کوس «لن تراني »

اي در دل و جان من نشسته
يک جال دو جاي چون نشيني

بي روي تو عقل من نه خوبست
در خاتم عقل من نگيني

گاه آن آمد بتا کاندر خرابي دم زني
شور در ميراث خواران بني آدم زني

شه خوبان آفاقي به خوبي در جهان طاقي
به لب درمان عشاقي به رخ خورشيد خرگاهي

با مايه جمالت نايد ز مهر شمعي
در سايه سليمان نايد ز ديو شاهي

گرد سم سمندت بر گلشن سمايي
در زلف جعد حوران مشکيست جايگاهي

حقا و ثم حقا آنگه که بزم سازي
روح الامين نوازد در مجلست ملاهي

در جنب آبرويت آدم که بود؟ خاکي
با قدر قد و مويت يوسف که بود چاهي

در ملک خوبرويي بس نادري وليکن
نادرتر آنکه داري ملکي به بي کلاهي

برخي رويتان من اي رويتان چو ماهي
وي جان بيدلان را در زلفتان پناهي

بوسه همي رفت چو باران ز لب
در طرب و خنده و درهاي و هوي

در ذات لطيف تو حيران شده فکرتها
بر علم قديم تو پيدا شده پنهانها

در سينه هر معني بفروخته آتشها
بر ديده هر دعوي بر دوخته پيکانها

از نور در آن ايوان بفروخته انجمها
وز آب برين مفرش بنگاشته الوانها

مشتاق تو از شوقت در کوي تو سرگردان
از خلق جدا گشته خرسند به خلقانها

از رشته جانبازي بر دوخته دامنها
در ماتم بي باکي بدريده گريبانها

از نفس جدا گشته در مجلس جانبازي
بر تارک بي نقشي فرموده دل افشانها

گر در عطا بخشي آنک صدفش دلها
ور تير بلا باري، اينک هدفش جانها