ديوان سنايي

از دام تو دانه اي و مرغي
در جام تو قطره اي و مردي

خارست همه جهان و آنگه
روي تو در آن ميانه وردي

در راه تو نيست عاشقان را
جز داعيه تو ره نوردي

در تو که رسد به دستمزدي
تا از تو نبود پايمردي

در عشق تو خود وفا کي آيد
از خشک و تري و گرم و سردي

در شهر تو نيست جز سنايي
بي وصل تو جز که ياوه گردي

در راه حقيقت نشوي قبله احرار
تا قدوه اصحاب لباسات نگردي

تا در صف اول نشوي فاتحه «قل »
اندر صف ثاني چو تحيات نگردي

شه پيل نبيني به مراد دل معشوق
تا در کف عشق شه او مات نگردي

محکم نشود دست تو در دامن تحقيق
تا سوخته راه ملامات نگردي

زان خط که تو بر عارض گلنار کشيدي
ابدال جهان را همه در کار کشيدي

بر ماه به پرگار کشيدي خط مشکين
دلها همه در نقطه پرگار کشيدي

هر دل که ترا جست چو ديوانه مستي
در سلسله زلف زره دار کشيدي

زنار پرستي مکن اي بت که جهاني
در سلسله زلف چو زنار کشيدي

بس زاهد و عابد که بر آن طره طرار
از صومعه در خانه خمار کشيدي

دل جايگاه دارد اندر ميان آتش
تو در ميان آن دل چون جايگاه داري

مست ثناي عشقست در مجلست سنايي
گر هيچ عقل داري او را نگاه داري

در جزع تو هست عاشقان را
يک غمزه و صد هزار خاري

جز خنده تو که داشت در دهر
يک شکر و نه فلک شکاري

در رزم تو هيچ دل نپوشد
بر تن زره ستيزه کاري

راه و صفت عشق ز اغيار يگانه ست
نيکو نبود در ره او جفت پذيري

تا در چمن صورت خويشي به تماشا
يک ميوه ز شاخ چمن دوست نگيري

اي سنايي چو تو در بند دل و جان باشي
کي سزاوار هواي رخ جانان باشي

در دريا تو چگونه به کف آري که همي
به لب جوي چو اطفال هراسان باشي

دلبري را من به چنگ آورده بودم در جهان
اي دريغا دلبرم کز چنگ شد يکبارگي