ديوان سنايي

مرده دل بوده ايم در بندت
از همه جان عليک عين الله

بند مادرزاد بايد همچو مرغابي به پاي
طوق ايزد کرد بايد در عنق چون فاخته

تا به روي آب چون مرغابيان داني گذشت
در هوا چون فاخته پري و بال آخته

در خيال عاشقان از زلف و رخ
صورت حال و محال انگيخته

بادبان راز اگر مجروح گردد ز آه ما
درپه اي از خامشي در بادبان راز ده

بنموده فلک مه نو و خود را
در زير سياه ابر پوشيده

دستان دو دست تو به عيوق رسيده
آوازه آواز تو در شهر فتاده

ابدال شکسته همه در راه تو توبه
زهاد گرفته همه بر ياد تو باده

درد صافي درده اي ساقي درين مجلس همي
تا زماني مي خوريم آسوده دل در ميکده

زان مي که چو از خم سفالين
تحويل کند در آبگينه

حاجي به شعاع او به شب در
تا مکه ببيند از مدينه

گر نفس تو در ره خداوند
چون خوک و چو خرس شد سمينه

گر زان که شوي ز نصرت حق
ماننده نوح در سفينه

باده را تا به باغ شايد برد
آنچنان در شرابخانه منه

در هر آن خانه اي که مي نبود
پاي اندر چنان ستانه منه

گر نخواهي که در تو پيچد غم
رنج بر طبع شادمانه منه

رو به گله باز شو ايرا هنوز
در خور پيوند سنايي نه اي

هر زمان بيني ز شور زلف او برخاسته
در ميان عاشقان آوازه آواره اي

خورشيد نهان شود ز گردون
چون تو به وثاق ما در آيي

ما را ز عشق کردي چو آسياي گردان
خود همچو دانه گشتي در ناو آسيايي

گه در زمين دلها پنهان شوي چو پروين
گاه از سپهر جانها چون ماه نو برآيي

خورشيدوار کردي چون ذره هاي عقلي
دلهاي عاشقان را در پرده هوايي

اي يافته جمالت در جلوه نخستين
منشور حسن و تمکين از خلعت خدايي

گويي مرا بجويي آخر کجا بجويم
در گرد گوي ارضي يا حلقه سمايي

اي تافته کمالت از چار سوي ارکان
پنهان ز هر دو عالم در صدر پارسايي