ديوان سنايي

اي دريغا گر رسيدي دي به من پيغام تو
دوش زاري کردمي در آرزوي نام تو

گر مسلمان کشتن آيين باشد اندر کافري
در مسلماني مسلمان کشتنست آيين تو

پوست در تن خشک دارم همچو چنگ
از هواي چنگ روح افزاي تو

باز افتاديم در سوداي تو
از نشاط آن رخ زيباي تو

دستمان گير الله الله زينهار
زان که بنهاديم سر در پاي تو

باز ما را جاودان در بند کرد
حلقه زلفين عنبرساي تو

باز کاسد کرد در بازار عشق
عقل ما را لعل روح افزاي تو

مر سنايي را کنون تا جاودان
در پذيرش تا بود مولاي تو

در کوي تو من کدام سگ باشم
تا لاف زنم ز روي و راي تو

هم دوست همي کشي و هم دشمن
چه خشک و چه تر در آسياي تو

ايندست که مر تراست در شوخي
اندر دو جهان کراست پاي تو

ديريست که هر زمان همي کوبند
اين دبدبه بر در سراي تو

اي کعبه من در سراي تو
جان و تن و دل مرا براي تو

مشک ست هزار نافه بت رويا
در حلقه زلف مشکساي تو

در عشق تو از جفا نپرهيزد
آن دل که شدست مبتلاي تو

جان و دل نزدت فرستادم نخست
آمدم بي جان و دل در واي تو

آستين پر خون و ديده پر سرشگ
چشم خيره در رخ زيباي تو

من نيارم ديد در باغ طرب
سرو از رشک قد و بالاي تو

اي ببرده آب آتش روي تو
عالمي در آتشند از خوي تو

تير عشقت در جهان بر من رسيد
غازيانه زان کمان ابروي تو

هر کسي مشغول در دنيا و دين
دين و دنياي سنايي روي تو

کفر و دين را نيست در بازار عشق
گيسه داري چون خم گيسوي تو

کي توانم پاي در عشقت نهاد
با چنان دست و دل و بازوي تو

آتش به صفات خويش در زن
از هستي خويشتن برون شو

برفشان برفشان دل و جان را
در و مرجان عليک عين الله