167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
بهر آن نبود که تنبل کن در آن
که در آن خدمت فزون شو مستعد
باشد از يارت بداند فضل رب
وانک طعنه مي زند در جد او
در ترازوي خدا موزون بود
در دل سالار او را صد رضاست
آن به صد ساله عبادت کي شود
در زمستان لرز لرزان از هوا
رنج در خاکست نه فوق فلک
گفت خود را چند جويي مشتري
رفت در سوداي ايشان دهر تو
بهر تو نعره زنان بين دم بدم
در ميان جبري و اهل قدر
پس رميدندي از آن راه تباب
در جهان ماند الي يوم القيام
تا مقلد در دو ره حيران شده
عشر امثالت دهد يا هفت صد
هر دو را در حجره اي آويخته
در جمادي مي دمي سر کهن
جذب صورت آردت در گفت و گو
پير اندر خشت مي بيند همه
قوت تجريد ذاتم يافتي
او کشش را مي نبيند در ميان
بط را ليکن کلاغان را ممات
تا نماند در مي غيبت شکي
کوزه پيدا باده در وي بس نهان
اشهد آمد بر وجود جوي آب
ليک قاصر بود از تسبيح و گفت
زير منبر جمع مردان و زنان
در ميان آن زنان شد ناشناخت
پس کراهت باشد از وي در نماز
طفل کي در دانش مردان رسد
گفت او را يک مسلمان سعيد
گرچه مهرم هست محکم بر دهان
در ميان کافرستان بانگ زد
گفت در کافرستان بانگ نماز
هم چو مجمر بود اين غم من چو عود
که بجنبد سلسله او دم به دم
تا فرو خواند اين مؤذن آن اذان
دوش خوش خفتم در آن بي خوف خواب
چند حسرت در دل و جانم رسيد
بحر اندر قطره اش غرقه شود
اندر آن ذره شود بيشه فنا
کرد اندر جنگ خصمان را تباه
تا فنا شد گوهر گبر و جهود
آب را بر سر زني در نشکند
لا مساسي با درختان خوانده
باده بود آن وقت ماذون و حلال
گنجها پيوسته در ويرانه هاست
جان همي گفتش که طينم سد تست