ديوان سنايي

ز بهر آبروي عاشقان را
خرد را در جهان عشق خر کن

صفا را خاوري سازش ز رفعت
نشانرا در کسوفش باختر کن

برآمد سايه از ديوار عمرت
سبک چون آفتاب آهنگ در کن

مهر تو گردنکشان را صيد تو کرد آنگهي
پادشه امروز گشتي در جهان آواز کن

با مغان اندر سفالي باده خور
دست با زردشتيان در جام کن

آخر ترا که گفت که در جام بي دلان
وقت علاج سرکه کن و انگبين مکن

اي دل ار مولاي عشقي ياد سلطاني مکن
در ره آزادگان بسيار ويراني مکن

همره موسي و هارون باش در ميدان عشق
فرش فرعوني مساز و فعل هاماني مکن

در خراباتي که اين گويد که فاسق شو بشو
وندران مجلس که آن گويد مسلماني مکن

در ديار تو نتابد ز آسمان هرگز سهيل
گر همي بايد سهيلت قصد کن سوي يمن

عقل با عشق در نمي گنجد
زين دل خسته رخت برد برون

نابوده شبي شادان از وصل تو اي جانان
در هجر مرا کشتي آخر چه وبالست اين

خواجه سلام عليک آن لب چون نوش بين
توشه جانها در آن گوشه شبپوش بين

در بر تنگ شکر مار جهانسوز بين
بر سر سنگ سياه صبر جگرجوش بين

ساقي فردوس را از پي بازار او
بر در ميخانه ها بلبله بر دوش بين

زلفش يکسو فگن و آنگه در زير زلف
جان سنايي ز عشق خسته و مدهوش بين

بيدل و بيجان منم در غم هجران او
خواجه سلام عليک عاشق مدهوش بين

اسب را باز کشيدي در زين
راه را کردي بر خانه گزين

گر نيابم وصل رويش باشد از وي اينقدر
عمر يارب مي گذارم در غم تيمار او

برگشاده به عشق و لاف زبان
خويشتن بسته در حمايت تو

هست بي تحفه نشاط و طرب
آنکه او نيست در حمايت تو

بلفضولانرا سوي تو راه نبود تا بود
کبريا در بادبان رايگان آباد تو

آتش اندر خاکپاشان همه عالم زدند
هر کرا بر روي آب تست در سر باد تو

نيست در چنبر نه چرخ يکي پروين بيش
هست پروين کده ره چنبري از عنبر تو

هستم به جوال عشوه ات دايم
وان کيست که نيست در جوال تو