ديوان خواجوي کرماني

در مانده ايم با دل غمخواره مي کجاست
در آتشيم با جگر تشنه آب کو

دل من در گو زنخدانش
همچو يوسف فتاده در بن چاه

در شب هجر ناله ام همدم
در ره عشق سايه ام همراه

نو عروسان چمن در کله هاي فستقي
تاب در مرغول ريحان سمن فرسا زده

از ديده فتاده در بلا دل
وز دل شده در عذاب ديده

چو در خاکم نهند از گوشه چشم
کنم در گوشه چشمش نظاره

در ده شراب روشن و در تيره شب مرا
از عکس جام باده برافروز مشعله

فصل بهار و موسم نوروز خوش بود
در سر نواي بلبل و در دست بلبله

حيفست تو در باديه وز بيم حرامي
بي وصل حرم مرده و حج بر در خانه

در سايه ايوانش اگر راه نيابي
خورشيد صفت بر در و ديوار فرود آي

چو در طريق محبت قدم زدي خواجو
ز دست رفتي و سر در سر وفا کردي

آن زمانت که در کنار آمد
جز کمر هيچ در ميان ديدي

در فغانم ز دست قاتل خويش
کشته را هيچ در فغان ديدي

ز زلفش در هر سري بود سودائي
ز چشمش در هر طرف بود بيماري

در کماليت حسنت نرسد درک عقول
هر چه در خاطرم آيد تو از آن خوبتري

اي آفتاب رويت در اوج دلفروزي
وي تير چشم مستت در عين ديده دوزي

در نيم شب برآيد صبح جهان فروم
گر نيم شب در آيد خورشيد نيم ورزي

در دلم بود کزين پس ندهم دل بکسي
چکنم باز گرفتار شدم در هوسي

نه در دل ممکن که در قلب جاني
نه از گل مرکب که از روح پاکي

چشمم از لعلک در پوشک او در پاشک
ليکن از منطقکش هر سخني گوهرکي

عارض بين خورده خون لاله در بستانفروزي
قامتش بين برده دست از نارون در خوش خرامي

اي مقيمان درت را عالمي در هر دمي
رهروان راه عشقت هر دمي در عالمي

در مصر تا حکايت لعل تو گفته اند
در آتشست شکر مصري بسان ني

بهشتي به رخسار و در حسن حوري
جهاني به خوبي و در لطف جاني

در آشفتگي زلفش آشوب شهري
لبش در شکر خنده شور جهاني