ديوان مسعود سعد سلمان

الحق معيد بچه ديدم
گفتمش گفتگوي به پايان کن

ديوان فيض کاشاني

آن لب که ثناي تو نگويد
آخر بچه خوشدلي گشايد

مثنوي معنوي

حفت الجنه بچه محفوف گشت
بالمکاره که ازو افزود کشت

ديوان شمس

کو امرا کو وزرا کو مهان
بهر بلادالله حافظ کجا

بامر حافظ الله المکان يعي
بمس عاطفه الله الزمان ولود

خسرو و شيرين نظامي

چهار بچه بازرگان و برزگر و شاهزاده و توانگر

رفتن شير به شکار و شکار شدن بچه هاي او

ليلي و مجنون نظامي

زنگي بچه کدام سازي
هندوي کدام ترک تازي

هفت پيکر نظامي

عمده مملکت علاء الدين
حافظ و ناصر زمان و زمين

بچه گور خورده سير شده
به شکار افکني دلير شده

ماه و خورشيد بچه اي زادست
زهره شير عطاردش دادست

شرف نامه نظامي

درخت گل از باد آبستني
شکم کرده پر بچه رستني

هفت اورنگ جامي

زن و بچه فقر پروردشان
گياچين به هامون پي خوردشان

حافظ از نظم بلند آوازه
کرد آيين سخن را تازه

ازان مادر که برخوردار باشد
کزينسان بچه اش خونخوار باشد

پيام مشرق اقبال لاهوري

ماهي بچه ئي شوخ به شاهين بچه ئي گفت
اي سلسله ي موج که بيني همه درياست

ديوان بيدل دهلوي

چون صورت خواب از من و ما هيچ نديديم
کامد بچه رنگ آمد و رفتن بچه فن رفت

ديوان سلمان ساوجي

تا نصير و حافظ و ياور نباشد خلق را
جز خدا بادا خدايت حافظ و ياور نصير

ديوان سنايي

حافظ و ناصر تويي مر بندگان خويش را
کيست جز تو حافظ و ناصر «و هم لا ينصرون »

گزيده غزليات شهريار

به توديع توجان ميخواهد از تن شد جدا حافظ
به جان کندن وداعت مي کنم حافظ خداحافظ

ديوان عطار

چرخ زال گوژپشت است و تو مردي بچه طبع
بچه زان مغرور شد کين زال غرق زيور است

قوت خود سازد همي آن بچه را از دوستي
دشمن جاني است او آن بچه را ني دوستدار

ديوان شمس

چون از رخ يار دور گشتم به بهار
با غم بچه کار آيد و عيشم بچه کار

تذکرة الاوليا عطار

نقل است که در عهد او زاهدي بزرگ بود و پيوسته بر حکيم اعتراض کردي ...

کليله و دمنه

و در احکام مروت عذر بچه تاويل جايز توان داشت ؟ و بارها بر سرجمع ...