ديوان سنايي

گر نتوانيد گفت مذهب شيران نر
در صف آزادگان عيب مگس کم کنيد

بيهوده چه شينيد اگر مرد مصافيد
خيزيد همي گرد در دوست طوافيد

اين درد عشق راست که در پاي نيکوان
هر ساعت ار بخواهد جانها کند نثار

تا در کف اندوه بماندست دل من
زين محنت و اندوه بر آزارم آزار

در کعبه تيمار اگر چند مقيمم
اي يار چنان دان که به خمارم خمار

از نشاط آنکه دايم در سرم مستي بود
عمرهاي خوش بگذرانم بر اميد غمگسار

چون بنفشه خفته ام در خدمتت
پس مدارم چون بنفشه سوگوار

چون نخوردم باده وصلت چو گل
همچو نرگس پس مدارم در خمار

حوضها کن گلبنان را از عرق
تا چو نيلوفر در او گيرم قرار

در جهان عشق ازين رمز و حکايت هيچ نيست
کاين مزخرف پيکران گويند بر سرهاي دار

لاف گويان اناالله را ببين در عشق خويش
بر بساط عشق بنهاده جبين اختيار

در همه عالم نديدم لذتي
خوشتر و شيرين تر از گفتار يار

زان قبل امروز مشک آلود گشت
خانه و بام و در و ديوار يار

شد دلم مسکين من در غم نژند
من ندانم پيش ازين هنجار يار

جلاب خرد باشد هر گه که تو در مجلس
از شرم برآميزي شکر به گلاب اندر

عجب نيست گر ما قوي دل شديم
که اين خاصيت هست در نيشکر

که از روي نسبت نيايد نکو
پدر پرده دار و پسر پرده در

کاشکي يک دم گذارندي مرا
در صف اهل خرابات اي پسر

کيست در عالم که بيند مر ترا
کش بجا ماند دل و هوش اي پسر

باز در دام بلاي تو فتاديم اي پسر
بر سر کويت خروشان ايستاديم اي پسر

من ترا ام حلقه در گوش اي پسر
پيش خود ميدار و مفروش اي پسر

دير زي در شادکامي کز اثرهاي لطيف
مونس عقلي و جان را غمگساري اي پسر

هر زمان آيي به تير انداختن
هم کمان در دست و هم تير اي پسر

زان که چشم بد بدان عارض رسد
زود در ده بانگ تکبير اي پسر

پاي بفشارد سنايي در غمت
تا به دست آيي به تدبير اي پسر