167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
رو نهاده سوي دريا بهر در
وآن يکي اندر حريصي سوي کشت
بر نجوم آن ديگري بنهاده سم
هر چشنده آن دگر را نافيست
توبره پر مي کنند از آن و اين
کشف گردد صاحب در شگرف
وين کبوتر جانب بي جانبي
پيشش آمد بعد به دريدن فرج
ترسم از فوت سخنهاي دگر
دست در کن هيچ يابي تار و پود
تو به جد در صيد خلقاني هنوز
دام بر تو جز صداع و قيد ني
هم چو ما احمق که صيد خود کند
تخته بندان را لقب گشته شهان
از ميان آب بر مي کرد سر
لاجرم کم کس در آن آتش شدي
کو رها کرد آب و در آتش گريخت
در من آي و هيچ مگريز از شرر
صحن پر کرمي کند در انجمن
اين دو در تکميل آن شد مفترض
در مراتب از زمين تا آسمان
تا نبوت يابي اندر امتي
در کمي رفتي خداونده شوي
کيسه اي زان بر مدوز و پاک باز
نک همي ميرد ميان راه او
ليک هست آب دو ديده رايگان
در ميان راه بي گل بي مطر
من نپندارم که اين حالت تهيست
صيد چشم و سخره افنا شدي
مي زنند از چشم بد بر کرکسان
ليک در گردش بود آب اصل کار
در رياست بيست چندانست درج
طامع شرکت کجا باشد معاف
ني ستوري را که در مرعي بماند
مستحق لعنت آمد اين صفت
دو رياست جو نگنجد در جهان
هر که در پوشد برو گردد وبال
حافظان در طي مصحف مي نهند
که رخ مه در فراق او گريست
مي خراشد در تعمق روي جان
در حدث کردست زرين بيل را
تا به بي حد در رسي اي خاک بيز
باطل آمد در نتيجه خود نگر
بي دخان ما را در آن آتش خوشست
در حبال سحر پندارد حيات
در شکرخانه ابد شاکر شوي
وز بليسي چهره خوب سجود
در حجاب از نور عرشي مي زيند
صد سگ خفته بدان بيدار شد
در حجاب از عشق صيدي سوخته