ديوان سنايي

گر ماه هلال آيد در نعت کسوفست
ور تير وصال آيد بر بسته کمانست

نظم گهر معني در ديده دعوي
چون مردمک ديده درين مقله نهانست

در راه فنا بايد جانهاي عزيزان
کاين شعر سنايي سبب قوت جان است

راه فقرست اي برادر فاقه در وي رفتنست
وندرين ره نفس کش کافر ز بهر کشتنست

نفس اماره و لوامه ست و ديگر ملهمه
مطمئنه با سه دشمن در يکي پيراهنست

از در دروازه لا تا به دارالملک شاه
هفهزار و هفصد و هفتاد راه و رهزنست

شور در شهر فگند آن بت زنارپرست
چون خرامان ز خرابات برون آمد مست

پرده راز دريده قدح مي در کف
شربت کفر چشيده علم کفر به دست

گاه در خاک خرابات به جان باز نهاد
خاکيي را که ازين خاک شود خاک پرست

بر در کعبه طامات چه لبيک زنيم
که به بتخانه نيابيم همي جاي نشست

در کوي ما که مسکن خوبان سعتريست
از باقيات مردان پيري قنلدريست

در حق اتحاد حقيقت به حق حق
چون تو نه اي حقيقت اسلام کافريست

چون اناالله در بيابان هدي بشنيده اي
پس هراسيدن ز چوبي همچو ثعبان شرط نيست

هر که در راه عشق صادق نيست
جز مرايي و جز منافق نيست

آنکه در راه عشق خاموش ست
نکته گويست اگر چه ناطق نيست

آه سرد و سرشگ و گونه زرد
هر سه در عشق بي حقايق نيست

دل به عشق زنده در تن مرد
مرده باشد دلي که عاشق نيست

عشق در ظاهر حرامست از پي نامحرمان
زان که هر بيگانه اي شايسته اين نام نيست

خوردن مي نهي شد زان نيز در ايام ما
کاندرين ايام هر دستي سزاي جام نيست

تا نيفتد بر اميد عشق در دام هوا
کاين ره خاصست اندر وي مجال عام نيست

در مقام وجود و منزل کشف
چوني و چندي و چرايي نيست

تو يکي گرد دل برآري و ببين
در دل تو غم دوتايي نيست

از باده چنان مرا بيازرد
کز سر بگرفت و در ميان داد

سحرگه صعب تر باشد مرا هجران آن دلبر
که جادو بندهاي سخت در وقت سحر بندد

بنماي به من کسي که او چون من
در کوي مقامري مقر دارد