ديوان سنايي

بگريخت دلم ز تير مژگانش
در دام سر دو زلفش آويخت

هرگز نشود به وصل مغرور
هر ديده که در فراق بيناست

از عشق روي دوست حديثي به دست ماست
صيديست بس شگرف نه در خورد شست ماست

با پاسبان کويش در خاک مي رويم
هر چند فرق فرقد جاي نشست ماست

اي مسلمانان مرا در عشق آب بت غير تست
عشقبازي نيست کاين خود حيرت اندر حيرتست

در ميان لجه اش سيصد نهنگ داوري
بر کران ساحلش صد اژدهاي هيبتست

مر مرا بي من در آن درياي ژرف انداخته
بر مثال رادمردي کش لباس خلتست

ماهرويا در جهان آوازه تست
کارهاي عاشقان ناساخته از ساز تست

تا نهفته مشک باشد مر ترا در زير سيم
دستهاي عاشقان يکباره زير سنگ تست

چون همي داني که ميدان آن تست
گوي هم مي دان که در ميدان تراست

تا بديدم بتکده بي بت دلم آتشکدست
فرقت نامهرباني آتشم در جان ز دست

در همه جايي سنايي چاکر و مولاي تست
گر براني ور بخواني اي صنم فرمان تراست

اي پر در گوش من ز چنگت
وي پر گل چشم من زرنگت

در صلح چگونه اي که باري
شهريست پر از شکر ز جنگت

عاشق و معشوق چو ما در جهان
نيست دگر آنچه گمان منست

تا خيال آن بت قصاب در چشم منست
زين سبب چشمم هميشه همچو رويش روشن است

از پس هجران فراوان چون نديدم در رهش
آن بتي را کافت آفاق و فتنه برزنست

دارم سر خاک پايت اي دوست
آيم به در سرايت اي دوست

يا بر اميد وصالت شب قرارم هست نيست
يا در اندوه فراقت دل فگارم نيست هست

ور گمانت آيد که گاه دل ربودن در سماع
روي و آوازت هلاک پارسايي نيست هست

تا به خروارست شکر لعل نوشين ترا
در دلم عشقت به خروارست گويي نيست هست

برخاست ز جاي زهد و دعوي
در ميکده با نگار بنشست

اندر ره نيستي همي رو
آتش در زن بهر چه زي هست

اي سنايي در فراقش صابري را پيشه گير
جز صبوري کردن اندر عاشقي تدبير چيست

رايت عشق آشکارا به
زان که در عشق روي و رايت نيست