جمشيد و خورشيد ساوجي

که پيش آن صنم در کار بودند
بدان درگاه خدمتکار بودند

دمان چون صبح خنگي زير رانش
گرفته شاميان خوش در ميانش

سراسر روم در پايش فتادند
همه پا و رکابش بوسه دادند

همه ره شهد مي آميخت با زهر
همي راندند با هم تا در شهر

ز پيش آستان تا حضرت شاه
زمين بوسيد شاديشاه در راه

گرفت آن تاجور در پاي تختش
شهنشه خواند بر بالاي تختش

بزمي که مانده اند هم از ياد مجلسش
حوران بزم روضه فردوس در قصور

به زانو آمدي هر دم چمانه
نهادي چون قدح جان در ميانه

نشسته چنگ بر ياد خوش دوست
از آن شادي نمي گنجيد در پوست

نشسته رود زن در کف چغانه
زدي بر آب هر دم صد ترانه

بزير لب چو ساغر خنده مي کرد
دل جم در درون خونابه مي خورد

درآوردند خلعتها در آغوش
ز يکسو شاه را بردند بر دوش

بدو مهراب گفت اي شاهزاده
به شادي شد در دولت گشاده

دگر کاين جامه کو پوشيد در تو
نباشد سر اين پوشيده بر تو

که: «در مرد افکني مي بر سر آيد
کسي با مي به مردي بر نيايد

اگر با مي کند شيري دليري
در آخر مي نمايد شير گيري

به بزم آورد ساقي کشتي مي
چو دريا غوطه خوردي در دل وي

همي لرزيد چون در دجله مهتاب
و يا از باد کشتي بر سر آب

به کام اندر کشيد آن کشتي مي
زد آن درياي آتش موج در وي

به معده لقمه اي داد او نه در خورد
نيفتادش قبول آن لقمه رد کرد

سعادت يار و دولت ياور ماست
مي عيش و طرب در ساغر ماست

مرا خورشيد طالع نيک فال است
وليکن ماه دشمن در و بال است »

ملک در گفت و گوي عزم ميدان
سر زلف سيه را ساخت چوگان

چو در ميدان سواري مي نمايد
ز مردان گوي مردي مي ربايد

چو در ميدان فروزي روز پيروز
به ميدان کرد بايد ميل امروز