جمشيد و خورشيد ساوجي

برين قصرست هندويي چو کيوان
که هست او بر در خورشيد تابان

ببايد آمدن نزديک آن دلو
چو خورشيدي نشستن خوش در آن دلو

دگر بار از مدار چرخ شايد
که اين دولاب ما در گردش آيد

بگويم تا در آرندت به دولاب
شود باغ من از وصل تو سيراب

چو زنگي سيه در سهمگين شب
نهاد انگشتشان انگشت بر لب

چو مه در جامه هاي شبروانه
سوي دژ شد ملک آن شب روانه

پياده شکر و مهراب با شاه
چو ناهيد و عطارد در پي ماه

چمان شد سوي دولاب آن سهي سرو
رواني رفت چون خورشيد در دلو

فرود آمد به شاه آن آيت حسن
چو ماه چارده در غايت حسن

ملک خورشيد را شب در هوا ديد
چو صبح صادق از شادي بخنديد

دو عاشق دستها در گردن هم
بسي بگريستند از شادي و غم

تو رسوا کرده اي در کوي و برزن
همه راز مرا بر مرد و بر زن

مرا در جام خون دل مدام است
برون زين مي بر اهل دل حرام است

مي ام عشق است و جز سوداي آن مي
گر آيد در سرم، سوداي خام است

به بويش مي کنم اين مستي از مي
وگر نه مي چه در خوردست ما را؟

اگر وصلت نباشد خاک بر سر
خم و خمار در گل مانده پا را

آمد که مرا در نظر خويش بسوزد
ياري که چو پروانه بشمعش طلبيدم

زر بسيار بايد خرج کردن
در آن احوال خود را درج کردن

مگر افسر به گوهر سر در آرد
به گوهر کار ما چون زر برآرد

شدست اين در جهان مشهور باري
که بي زر بر نيايد هيچ کاري

دم صبح از پي آنست گيرا
که در کامش زر سرخ است پيدا»

به هر کنجي مرا گنجيست مدفون
پر از لعل نفيس و در مکنون

ز مرغان هيچ مي نشنيد گوشي
جز آواز خروسي در خروشي

ملک در نيم شب آهي برآورد
فرو خواند اين رباعي از سر درد

چو جم بشنيد نظم همچو آبش
فرو خواند اين رباعي در جوابش