ديوان خواجوي کرماني

نتوان گفت که مي در نظرت هست حرام
زانکه در گلشن فردوس بود باده حلال

من ازين در به جفا باز نگردم که مرا
پاي بندست در آن سلسله مشکين دل

تا در درون چشمم خرگاه زد خيالت
مه را بسان ماهي بينم در آب منزل

در بهاران که رساند خبر کبک دري
بجز از باد بهاري به در خرگه گل

اي ز بادام تو در عين حجالت نرگس
وي ز گيسوي تو در حلقه سودا سنبل

خادم ايوان در خلوت ببند
در حرم خاص مده بار عام

ماه در عقرب و قصب برماه
شام بر نيمروز و چين در شام

من مگر چشم تو در خواب ببينم هيهات
اين خيالست من خسته مگر در خوابم

خيال ابرويت پيوسته در گوش دلم گويد
کزان چون ماه نو گشتم که در خورشيد پيوستم

در حال که من دانه خال تو بديدم
در دام تو افتادم و از جمله برستم

چون در اين مقصوره پيروزه گشتم معتکف
قطب را در کنج خلوت سبحه گردان يافتم

چشم خواجو را که در بحرين بودي جوهري
در فروش رسته بازار عمان يافتم

گر در چمن بخنده درآيد گل در روي
باور مکن که او بدوروئيست متهم

در مهر تو همره بجز از سايه نجستم
در عشق تو همدم بجز از آه نديدم

در لعل لبش يافتم آن نکته که عمري
در عالم جان معني آن مي طلبيدم

مرا که گنج غمت هست در خرابه دل
چرا ببي در مي سرزنش کني چو درم

در صومعه چون خواجو تا چند فرود آيم
باشد که بود روزي در ميکده پروازم

مرا بهر زه در آئي مران که در شب رحلت
دراي راه نوردان کاروان تو باشم

هر چند عمر در سر تحصيل کرده ام
بيحاصليست در غم عشق تو حاصلم

در آتشيم بر لب آب روان وليک
از تاب تشنگي ز روان در گذشته ايم

خواجو اگر چنانکه جهانيست از علو
زو در گذر که ما ز جهان در گذشته ايم

زين در گرفته ايم بپروانه سوز عشق
چون شمع آتش دل ازين در گرفته ايم

غرض آنستکه در کيش تو قربان گرديم
ورنه در پيش خدنگ تو چرا آمده ايم

محتسب اسب فضيحت بر سرما گو مران
گر برندي در جهان خر در خلاف افکنده ايم

در ده قدح که جز دل بريان خون چکان
در بزمگاه عشق کبابي نيافتيم