جمشيد و خورشيد ساوجي

سر زلف دل آشوبت بگيرم
به سوداي تو در پاي تو ميرم

چو در دل نقش زلف يار گردد
دلم ز آزار جان بيمار گردد

به چشمم در غم آن نرگس شنگ
جهان گاهي سيه باشد گهي تنگ

بر خاک کوي دوست که ماليد رو چو من
کآن خاک در رخش اثر کيميا نکرد؟

حديث گرمش از ني آتش افروخت
دمي خوش در گرفت و خشک وتر سوخت

درون بر کوه بربط ساز و ني زن
شده خلق انجمن در کوي و بر زن

شد از آوازشان در پرده ناهيد
رسيد آوازه ايشان به خورشيد

بر آن صوت شکر شهناز زد چنگ
عقاب عشق در شهناز زد چنگ

در فراق تو چو بر نامه نهم نوک قلم
از نهاد قلم و نامه برآيد فرياد

همه روز آه بودي غمگسارش
همه شب اشک بودي در کنارش

گهي در خون کشيدي رخ چو ساغر
گهي لب را گزيدي همچو شکر

چو با آواز ايشان خوش برآمد
زماني از در شادي درآمد

شبست اي مطربان امشب بسازيد
دل شه را به صوتي در نوازيد

صنم در پرده دل راز مي گفت
به نظم اين قصه با شهناز مي گفت:

گل اندام از قلم شکر روان کرد
معاني در بيان خط روان کرد

برآورد آب حيوان از سياهي
مرکب شد روان در چشم ماهي

ليال الهجر طالت يا حبيبي
تو باري چوني آخر در غريبي؟

دو گل بوديم خوش در گلستاني
نديم ما چو بلبل دوستاني

رفيقاني لطيف و خوب ديدار
چو مرواريد در يک سلک هموار

مرا غير از خيالت کوست بر سر
نيايد آشنايي در برابر

مرو در غم، که غم آمد فراهم
که اندوه است و شادي هر دو با هم

مخورانده که اندوهت ز عسرست
که در پيش و پس عسري دويسرست

اي باد صبحگاهي بادا فدات جانم
در گوش آن صنم گو اين نکته از زبانم

آري گرت بيابم روزي بکام يابم
ورنه چنانکه داني در درد دل بمانم

بگو او را اگر داري سر ما
بيا امشب گذر کن بر در ما