جمشيد و خورشيد ساوجي

ز حسرت چشمهايش رفته در غار
سرشک از چشمها ريزان چو کهسار

چو اشک آمد رخ و چشمش بپوشيد
ز درد دل بسي در خاک غلتيد

چو گل بر باد رفتي در جواني
چو مي کردي به تلخي زندگاني

ملک يکدم بر آن گفتار بگريست
زماني در فراق يار بگريست

نگار خويش را در خورد خود ديد
نگارين آب چشم از ديده باريد

بدان اميد کان زيبا نگارش
چو اشک از ديده آرد در کنارش

تنم چون خاک اگر در خاک ريزد
ز کوي دوست گردم برنخيزد»

به هر کاري درم در دست بايد
که از دست تهي کاري نيايد

حلال آخر شود خود بدر چون ماه
رود در مرکب خورشيد هر ماه

ملک چون قصه از مهراب بشنيد
صلاح حال خود حالي در آن ديد

ملک با تاج زر کرد عزم درگاه
چو صبح صادق آمد در سحرگاه

تتاري ترک بر يک سوي تارک
حمايل در برش چيني بلارک

چو گل در بر قباي لعل زرکش
دو مشکين سنبلش بر گل مشوش

به عزم آن ز چين برخاست چاکر
که چون ميرم، بود خاکم درين در

همانگه حاجبش در بارگه برد
گرفته دست جم را پيش شه برد

ملک ز آن روز چون اقبال دايم
بدي در حضرت قيصر ملازم

وز آن پس آمدي بر درگه شاه
که بودي در شبستان شمع را راه

پدر قيصر بدش مادر بد افسر
وليکن بود ازو مادر در آذر

مطول رقعه اي ببريده در شب
چو زاغ شب به دنبالش مرکب

عزيزي ناگه افتادي به زاري
ز جاه يوسفي در چاه خواري

گلي بودي نبودت هيچ خاري
کنون در چنگ چندين خار چوني؟

نشسته در ره بادم به بويت
که باد آرد مگر گردي ز کويت

گه از حسرت زنم من سنگ بر دل
که دارد يار من در سنگ منزل

مگر آهم تواند کرد کاري
کند در خلوتت يک شب گذاري

مرادي نيست در عالم جز اينم
که روي نازنينت باز بينم