جمشيد و خورشيد ساوجي

نگردد پايه رکن حرم پست
اگر در حلقه اش مستي زند دست »

نشسته با قدح خورشيد سرمست
مهي در دست و خورشيديش پا بست

درآمد گرم خورشيدي ز افلاک
به پيشش جرعه وار افتاد در خاک

کسي را کاين تصور در سر آيد
مرآن ديوانه را زنجير بايد

ملک را بود در رفتن حجيبي
نبودش هم به نارفتن شکيبي

سمن بويش به نرمي باز پرسيد
ز روي لطف در رويش بخنديد

گهي بر روي نسرين بوسه دادي
گهي در پاي سروش سر نهادي

محب گر نقش بر ديوار بيند
در او نقش جمال يار بيند

کشي چادر شبي چون غنچه بر سر
گدازي بلبلان را رنجه بر در

رها کن، چيست چندان خواب بر خواب
چه خواهي ديد غير از خواب در خواب؟

شوق مي ام نيمه شب بر در خمار برد
بوي گلم صبحدم بر صف گلزار برد

ناله چنگ مغان آمد و گوشم گرفت
بيخودم از صومعه بر در خمار برد

همچو گلم مدتي عشق در آتش نهاد
عاقبت آب مرا بر سر بازار برد

ميان شب فروغ فر شاهي
چو نور ديده تابان در سياهي

به نوک غمزه دامنهاي در سفت
به زاري دامنش بگرفت و مي گفت

دلش کرد آرزوي تنگ شکر
گرفت آن شکرين را تنگ در بر

خضر بر چشمه نوشين گذر کرد
در آن تاريکي آب زندگي خورد

بجز بوسي نجست از دلستان هيچ
کناري بود ديگر در ميان هيچ

چو شد مشهور در شهر اين حکايت
به افسر باز گفتند اين روايت

برآمد ابر و باراني فرو کرد
درآمد سيل و طوفاني در آورد

ملک جمشيد جان انداخت در سرو
همائي آشياني ساخت بر سرو

به چشم خويش مي بينم که هستي
که باشد در سرت سوداي مستي »

چو ابرو روي حاجب را سيه کرد
چو زلفش سلسله در گردن آورد

به کوهي در حصاري داشت افسر
که با گردون گردان بود همبر

چمن پرورد گلبرگ بهاري
چو گل در غنچه شد ناگه حصاري