جمشيد و خورشيد ساوجي

در پي من شو که نتوان يافتن
رهروان را بهتر از من پيشوا

همه اسباب عشرت شد مهيا
حضور شاه در مي بايد آنجا

ملک چون گنج شد ز آن کنج بيرون
ز خازن خواست درجي در مکنون

در آن هر گوهري بيرون ياقوت
که مي ارزيد خاکش خون ياقوت

شما در پرده ام بوديد محرم
کنون جان مرا باشيد همدم

به دستان چاره کارم بجوييد
بدو در پرده راز من بگوييد

ببايد ساختن در هر مقامي
که باشد هر مقامي را کلامي »

شکر در آتش غم رفت با عود
برآمد از دل عود و شکر دود

گهي در دامنش چسبيد شکر
گهي همچون مگس زد دست بر سر

بر ايشان هر نفس مي داد جم دم
در آخر با ملک گشتند همدم

ملک هر تحفه اي کآورد با خويش
يکايک مه رخان بردند در پيش

درآمد طوطي شکر به آواز
هماي شوق در دل کرد پرواز

به علم آورد در کار اين عمل را
ز قول شاه بر خواند اين غزل را:

شانه سانم در سر سوداي زلفت کرده سر
نيستم آيينه آيين کو کند خدمت به روي

اي ميوه رسيده ز بستان کيستي؟
وي آيت نوآمده در شان کيستي؟

جانها گرفته اند ترا در ميان چو شمع
جانت فدا چراغ شبستان کيستي؟

چنان شد بر زمين خورشيد در چرخ
که شد بي خويشتن ناهيد بر چرخ

نواي پرده شهناز شد راست
هوا در جنبش آمد پرده برخاست

شکر را گفت جم خيز و درياب
که چون چشم خود از مستي است در خواب

گل و بيد و کنار آب و مهتاب
شکر بيدار و خسرو در شکر خواب

ز سوسن ساخت سروناز را جاي
گرفتش در کنار آب روان پاي

چو طاووسي روان در پي تذروي
سر آبي گزيد و پاي سروي

برآنم کاين جوان بازارگان نيست
که در وي شيوه بازاريان نيست

حديثي چرب و شيرين بود و در خورد
به عمدا رو ترش کرد و فرو برد

صنوبر وار در بستان چمان گشت
همي زد چون صبا گرد چمن گشت