ديوان خواجوي کرماني

آب در پيش و ما چنين تشنه
باده در جام و ما چنين مخمور

اي رخت در نقاب شعر سياه
همچو خورشيد در شب ديجور

غلام همت صاحبدلان جانبازم
که در عطيه شکورند و در بليه صبور

رخت در چشم ما نورست در چشم
نظر بر طلعتت نور علي نور

در سنگ اثر مي کند آه دل مظلوم
ليکن نکند در دل سنگين تو تاثير

رو عشق را بچشم خرد بين که ظاهرست
در معنيش حقيقت و در صورتش مجاز

قاتل مشتاق گو تيغ مکش در حرم
رهزن عشاق گو چنگ مزن در حجاز

مرغ شد از ناله من در خروش
شمع شد از آتش من در گداز

خيز خواجو که مرغ گلشن دل
در سماعست و روح در پرواز

گو بگويند که در دير مغان خواجو را
دست در گردن و لب برلب جامست امروز

همچو خسرو جان شيرين باختم در راه عشق
ليک در دل حسرت دلدار مي يابم هنوز

گر ترا خواجو نباشد آبروئي در جهان
عيب نبود زانکه نبود گنج در ويران عزيز

در راه مهر نيست بجز سايه همنشين
در کوي عشق نيست بجز ناله همنفس

هاروت در جوار هلال منعلش
خورشيد در نقاب شب سايه گسترش

جان در پناه لعل روان بخش جان فزاش
دل در کمند زلف دلاويز دلبرش

اگر او سخن نگويد سخنست در دهانش
وگر او کمر نبندد نظرست در ميانش

لطيفه ئيکه رود در بيان ناله خواجو
برآور از دل و در دم بآسمان برسانش

هر غريبي که مقيم در مه رويان شد
تا در مرگ کجا ياد بود از وطنش

گر در آئينه در آن صورت زيبا نگرد
بو که معلوم شود صورت احوال منش

چشم مخمور تو خونريز وليکن خونخوار
لعل ميگون تو در پاش وليکن در پوش

ماندست مرا حسرت ديدار تو در دل
کردست دلم حلقه گيسوي تو در گوش

در کوکبه ات خيل وحشم چيست مخائل
در راه تو خرگاه و خيم چيست عوائق

در سخن لعلک در پوشک اودر پاشک
بر سمن سنبل پرچينک او پرچينک

خواجو اگر بعين حقيقت نظر کني
وصل در جدائي و هجران در اتصال

بشکسته در قفاي تو شهباز عقل پر
و افکنده در هواي تو سيمرغ وهم بال