جمشيد و خورشيد ساوجي

جاي نعلين نبي بر طور در صف نعال
بود چون کار نبوت بد بدست ديگران

ز ياجوج ستم گشته است آزاد
که تيغش در ميان سديست پولاد

ظفر در آب تيغش غوطه خورده
سر بدخواه آب تيغ برده

شاهي که در بسيط زمين حکم نافذش
جذر اصم ز صخره صما شنيده اند

انجم نديده اند در آفاق ثانيش
ور ز آنکه ديده اند، يکي را دو ديده اند

آن سايه عنايت يزدان که وحش و طير
در سايه عنايت او آرميده اند

در آفتاب گردش ازين سايه کي فتاد
تا سايبان سبز فلک گستريده اند

ماران رمح سينه اعدا ز دست او
سوراخ کرده اند و بدو در خزيده اند

کس نيارست کرد در عالم
دو زباني و سرکشي با شاه

در آن انديشه مه بگداخت تن را
که بندد بر سمندش خويشتن را

کي شودش همعنان خيل ملک چون نداشت
پايه پهلو زدن ماه نوش در رکاب

در عجبم تا چرا کرد به دوران تو
صدمه باران و باد گنبد گل را خراب

فتنه بيدار را عدل تو در خواب کرد
فتنه نبيند دگر چشم جهان جز به خواب

خورشيدت از شمار غلامان درگه است
بر در ترا غلام چنين صد هزار باد

گر ماه برخلاف مرادت کند مدار
چون دست زهره پاي قمر در نگار باد

ماه قدح چو دور کند در سراي عيش
ناهيد خوش سراي ترا پرده دار باد

چو لعل يار در الفاظ رنگين
معاني خوش و باريک شيرين

مرا گفت اي سخنگوي گهر سنج
چه پنهان کرده اي در کنج دل گنج؟

درين قرابه هاي سبز زرکار
نظامي را سيه شد در شهوار

ز عين طبع صافي کن روان بحر
درآور هر زمان بحري در آن بحر

ز هر جنسي حکايت در هم آميز
ز هر نوعي غزلهايي نو انگيز

ز ششتر تا به شام اندر شکر گير
ز عمان تا بدخشان در گهر گير

دل من در حجاب حجره فکر
نمي کرد آرزو جز شاهد بکر

کنون خواهم حديث آغاز کردن
در گنج سخن را باز کردن

به عهدش کس نبودي در همه چين
جگر خونين بجز آهوي مشکين