فراقنامه ساوجي

ز ليلي مرا آرزو هجر بود
در عشق بر من ز هجران گشود

چرا خفته اي خيز کاري بساز
که خود در پي تست خوابي دراز

چنان زي که در راحت آباد جان
بر آسائي از زحمت آن جهان

الهي به خاصان درگاه تو،
تن و جان فدا کرده در راه تو،

جمشيد و خورشيد ساوجي

تو ما را وارهان از مائي خويش
که غير از ما حجابي نيست در پيش

زر کان مرا پاک و عيان کن
به نام شاه در عالم روان کن

به لطف از سايه خويش آفريده
جهان در سايه او آرميده

همان ران بر دل و دست و زبانش
که باشد سود در هر دو جهانش

به نيکان ملک او معمور مي دار
بدان را از در او دور مي دار

به قدرت راست کرد اين خانه گل
سه حاکم را در آنجا ساخت منزل

خرد را کو دماغي داشت در سر
ازين هر دو مقامي داد برتر

شکر را در ميان ني نهان کرد
به چندينش قلم شرح و بيان کرد

به کرمي داد از ابريشم کناغي
به کرمي مي دهد در شب چراغي

به موشان جبه سنجاب بخشد
کولها در پلنگ و شير پوشد

صفات او ز کيف و کم فزونست
ز هر چه آن در درون آمد برونست

اي در هواي معرفت قدرتت چو باز
سيمرغ چشم بازو خرد چشم دوخته

در شهپر جلال تو ارباب بال را
پرهاي فکر ريخته و بال سوخته

ز فتح مقدمش در طاق کسري
بسي کسر آمده وانگه چو کسري

کسي کو داشت در تن گوهر بد
چو تيغ انصاف او برگردنش زد

کجا برد براق او منازل
خر عيسي فتد با بار در گل

گهي سر در گليم فقر برده
گهي اين اطلس خضرا سپرده

در آن شب کز سراي ام هاني
روان شد سوي قصر لامکاني

چو تيره غمزه در يک طرفة العين
رسيد از خوابگه تا قاب قوسين

ملايک پرده ها را برگرفته
نبي را صحبتي خوش در گرفته

گاه بر بالاي گردوني و گه در زير چرخ
آفتاب عالم افروزي و ابرت سايه بان