فراقنامه ساوجي

فسان کردي آغاز بلبل به شب
دميدي فسون باد در زير لب

گرفته به خنجر چمن شاخ بان
به مرز چمن در شده مرزبان

ندانم چه مي گفت بلبل به شب؟
که گل خنده مي کرد در زير لب

به شادي همه روز و شب دوستان
زدندي مي لعل در بوستان

سحر لاله چون در گرفتي چراغ
سراپرده گل زدندي به باغ

گرازان در آن عرصه دلپذير
هزار آهو از پي همه شير گير

چو برخاست اسب تکاور ز جاش
فتاد آهو از عجز در دست و پاش

شدي زرد رخسار گلگون وي
بدي در رگ کان روان خون وي

وگر در هوا برق کردي گذر
چو پروانه اش سوختي بال و پر

در آن آب جوشيده بر روي شط
ز سوز جگر ماغ گفتي به بط

نبودي در او راه خورشيد را
بجز باده يا باد يا بيد را

چو فصل بهارش بر آن ماه چهر
شدي گرم تر روز در روز مهر

نبيني که خور پشت چون بر کند،
زمين جامه زرد در بر کند

بساط رزان بود در زر نهان
چو بزم جهانبخش گيتي ستان

ملک در خزان داشتي نوبهار
درختش برومند و باغش به بار

شدي آب در قاقم از باد خشک
به سنجاب گشتي نهان بيد مشک

شده سرو را خشک و افسرده دست
چنار است در آستين برده دست

هر آنکس که دردي در آتش نبود
دمي خوش نمي آمدش همچو عود

روان گشته در بزم جام شراب
چو گردنده گرد فلک آفتاب

بلورين قدح بود مرجان نما
چنان کآتشي سر کشد در هوا

کسي را که در ماه دي آتشي
ز مي نيست، يا از رخ مهوشي،

سيه گشته چشم جهان سر به سر
در او کس نديد از سپيدي اثر

تو گفتي که راه هوا بسته اند
همه بال در بال پيوسته اند

به يک جاي صد نازنين مست مل
فراهم نشسته چو در غنچه گل

در آن مجلس آن هر دو مه را نظر
چو خورشيد و مه بود با يکديگر