فراقنامه ساوجي

سعادت کسي را بود راهبر
که در خدمت شاه بندد کمر

شدم حاصل از نعمتش مغز و پوست
ورم مغز در استخوان است از اوست

کسي کز مقيمان اين در شود
اگر خاک باشد همه زر شود

به يکدم دو عالم برانداخته
به بيش و کم از هيچ در ساخته

مقرر شد اول همه قسم تو
دگر جان دميدند در جسم تو

سراي جهان پيش اهل نظر
چو خاني نمايد که باشد دو در

چنان زي که نام تو روز حساب
نويسند با راستان در کتاب

برو سينه خاک را باز کن
ببين در دلش رازهاي کهن

در او نازکان گل اندام بين
همه خشت بالين و بستر زمين

همه در پي يکدگر مي رويم
نماند کسي سر به سر مي رويم

در اين منزل آخر چرا خفته اي؟
رباطي است ويران کجا خفته اي؟

که ز آن رفتگان باز گويد خبر
که چون است احوالشان در سفر

شبي بنده را شاه پيروز بخت
طلب کرد و بنشاند در پيش تخت

درآمد ز راه سخن گستري
سخن راند از نظم در دري

که از در معني چه پرورده اي؟
ز درياي خاطر چه آورده اي؟

در گنج معني دلم باز کرد
سخن را ز هر گونه اي ساز کرد

گهرهاي من شاه در گوش کرد
شکرهاي نغزم همه نوش کرد

به آخر ميانشان جدائي فتاد
که کس در بلاي جدائي مباد

که ده نامه زين نامه خسروي
دهم جلوه در کسوت مثنوي

اگر با فلک در کمر دست کين
زدي آسمان را زدي بر زمين

قدش در لطافت که جاني است پاک
فرو برده آب روان را به خاک

به هر گوشه نرگسش دلربا
در آن گوشه ها جاودان کرده جا

در آئينه مي ديد رخسار خويش
که او بود صد ره به از يار خويش

چو ابروي خود گاه در بوستان
کشيدند بر گلستان سايه بان

«چو شير و شکر با هم آميخته »
چو جان و خرد در هم آويخته