ديوان سلمان ساوجي

اي ديده پي بلاي دل مي پوئي
در آب بلاي دل، بلا مي جوئي

گر زآنکه بدين شاهدي و شيريني
در خود نگري، بروز من بنشيني

منگر به جمال خويشتن، ورنگري
در آينه، هر چه بيني از خود بيني

فراقنامه ساوجي

به بوئي که در نافه افزون کند
بسي آهوان را جگر خون کند

صدف تا کند دانه در پديد
بسي شور و تلخش ببايد چشيد

مگس خواست حلوائي از خوان او
عسل آيتي گشت در شان او

نمي گنجد او در تمناي تو
تو او را بجو کوست جوياي تو

تفاوت مر اين هر دو را در ميان
فزون از زمين است تا آسمان

کنون مي روم کيسه پرداخته
همه سود و سرمايه در باخته

در آن دم که جان عزم رفتن کند،
ز سوداي جان مرغ دل پر زند،

ندارم بغير از تو فرياد رس
الهي در آن دم به فرياد رس

فرو مانده ام سخت در کار خويش
سيه رويم از کار و کردار خويش

به پيرانسر ار چه گنه مي کنم
وليکن در رحمتت مي زنم

بلند آفتاب مبارک نظر
که او راست در هر دو عالم اثر

بر آفاق گسترده ظل هماي
در آن سايه آسوده خلق خداي

ز يکسوي ظلم است و يکسو امان
چو سدي است شمشير او در ميان

نبيند شبيهش بصر جز به خواب
نيابد نظيرش نظر جز در آب

گر از کوه پرسي که در بحر و بر
که زيبد که بندند پيشش کمر؟

زهي در تن مملکت جاودان
وجود تو چون جان و حکمت روان

قلم کرد تزوير در عهد شاه
بريدش زبان، کرد رويش سياه

که ايزد تو را بخشش و داد داد
به من در ازل جور و بيداد داد

جواني است سرمايه اي بس عزيز
به بازي چو در من نبازي تو نيز

کنون سالم از شصت و يک درگذشت
بساط نشاطم جهان در نوشت

نشيند به جاي سمن زار برف
چو گل در هوايت شود عمر صرف

چه مي شايد از جرعه انگيختن؟
که در خاک مي بايدش ريختن