ديوان سلمان ساوجي

آفتاب کبريا درياي در لافتي
فخر آل مصطفي مخصوص نص هل اتي

شرع بر مسند نشسته عقل تمکين يافته
جهل دست و پا شکسته فتنه در زندان اوست

هر کجا در علم وحدانيت او جلوه کند
آستانش لامکان روح الامين دربان اوست

اي برابر کرده ايزد با خليلت در وفا
آيت «يوفون بالنذر» است بر حالت گوا

نوح اگر در شکر او عبدا شکورا گفت، گفت
از برايت سعيکم مشکور اندر هل اتي

ور به عزت مصطفي را در ولايت برکشيد
کرده منزل بهر اعزاز تو نص انما

مي کنم اقرار و دارم اعتقاد آنکه نيست
در ره دين رهبري همچون تو بعد مصطفي

قدرتت را شرح در فصل سلاسل خوانده اند
قوتت را وصف اندر باب خيبر کرده اند

اين منم با خضر بعد از مدت راه دراز
در سواد رحمت تو آب حيوان يافته

اين منم در بارگاه مقتداي جن و انس
با قصور عجز خود را منقب خوان يافته

آرزوي مدحتت داريم و در بحري چنان
با چنين طبعي نه آخر بي حيايي مي کنم

در جهان انديشه اي بنياد کردن باطل است
هيچ بنيادي برين انديشه باطل منه

کودکي بس جاهل است اين نفس بازيگوش تو
شيشه دل در کف اين کودک جاهل منه

سالها چون ديده در هر گوشه اي گرديده ام
جز درون ديده مردم کافرم گرديده ام

آفتابا در خم نيل فلک زن جامه را
خاصه کت همسايه اي چون عيسي مريم نماند

روزگارا طاق ايوان فلک در هم شکن
طاق ايوان گو ممان چون کسري عالم نماند

زهره همچون خنک گيسوهاي مشکين باز کرد
پس بناخن چهره بخراشيد و زاري در گرفت

آسمانش تخته تابوت از مينا بساخت
آفتابش پايه صندوق در گوهر گرفت

فرش سلطان چون بگسترد آسمان در عرش نعش
حامل عرش اندر آمد نعش سلطان درگرفت

در عزايت خسروا آيينه مه تار باد
وز فراقت ناله هاي زير زهره زار باد

رايت پيروزي افلاک نيل اندود گشت
خنجر شنگرفي مريخ در زنگار باد

اي ز تخت سلطنت در کنج غاري تخته بند
تا قيامت صدق صديقت يار غار باد

روضه خاکت که دارد تازه سروري در کنار
از ورود نفحه فردوس پر انوار باد

در نعيم امن بود از دولتش خلق جهان
چشم گيرادت جهانا نعمت سلطان اويس

آب اگر در ديده بودي چرخ بي آرام را
تا ابد بگريستي بر دولت سلطان اويس