ديوان خواجوي کرماني

چون لبش عکس در قدح فکند
تاب در جان ساغر اندازد

آنکس که دلي دارد جان در رهت افشاند
وانرا که سري باشد در پات سر اندازد

شايد ار ملک جهان در طلبش در بازي
که دمي صحبت او ملک جهان مي ارزد

در بزم درد نوشان زهد و ورع نگنجد
در عالم حقيقت عيب و هنر نباشد

در تاب مرو گر دل گمگشته ما را
گويند که در حلقه گيسوي تو باشد

در وصل حرم کي رسد آنکو ز حرامي
در باديه و وادي خونخوار بنالد

عندليبيست که در باغ نوا مي سازد
خوش سرائيست که در پرده سرا مي نالد

ايدل چو در بتکده در کعبه گشودند
بشتاب که هنگام عبادات درآمد

چونظر در خم ابروي تو کردم
قامت خويشتنم در نظر آمد

تا کشته نشد در غم سوداي تو خواجو
در معرکه عشق تو پيروز نيامد

زنجير دل تافته را در غم و دردم
گر رشته جانست بهم در گسلاند

دل بدست يار و غم در دل بماند
خارم اندر پاي و پا در گل بماند

هر که در عشق پريرويان نيامد در شمار
عارفانش از حساب عاقلان نشمرده اند

در ديده من حسرت رخسار تو تا کي
در سينه من آتش هجران تو تا چند

در هواي لعل در پاشت بدامن سائلان
هردم از بحرين چشمم لؤلؤ لالا برند

بر عرصه حدوث قدم در قدم زنند
در مجلس وجود شراب از عدم خورند

خواجو چو زير خاک شود در هواي تو
از سوز سينه آتش دل در کفن زند

نور رويت تاب در شمع شبستان افکند
اشکم آتش در دل لعل بدخشان افکند

صوفي صافي گر از لعل تو جامي در کشد
خويشتن را در ميان مي پرستان افکند

درج ياقوت گهر پوشت چو گردد در فشان
از تحير خون دل در جان مرجان افکند

گر در آن صورت زيبا نگرد صورتگر
قلم از حيرت رويش ز بنان در فکند

بشکرخنده در آور نه يقين مي دانم
که دهان تو يقين را بگمان در فکند

جادوي چشمش قلم در سحر بابل مي کشد
سبزي خطش سزا در دامن گل مي کند

آنکه در حلقه زلفش دل ما در بندست
چه خبر دارد از آنها که گرفتارانند

پاي کوبان در سراندازي چو سربازي کنند
پاي در نه تا سرافرازان سرافرازي کنند