167906 مورد در 0.10 ثانیه یافت شد.
مصيبت نامه عطار
هست بي حد رنجهاي دلرباي
سرنگونسارت در اندازد بخاک
روزگاري با بلا درساختي
کيمياي عشق نتوان ساختن
گوئيا دارند استسقا همه
آسيا را ديد در گشتن مزيد
کاررا همواره هموار آمدم
هيچ کس نفروشدت ناني بسيم
در طواف تو بسر گردانيند
مي ندانم رستمي ماهي کند
خيره ميکردي درو بلبل نگاه
خلعتش در پوشم آزادش کنم
هر دمي صدگونه در بگشايدت
در جهان تخم طلب چندين تراست
نوربخش هفت گردون آمدست
بود تابستان و آبي ناپديد
تا نگردي سخره ديوانگان
باز رستم زان همه بيگانگي
چون شدي مردم بسي بگذاشتي
در جهان تخم طلب چندين تراست
نوربخش هفت گردون آمدست
بود تابستان و آبي ناپديد
تا نگردي سخره ديوانگان
باز رستم زان همه بيگانگي
چون شدي مردم بسي بگذاشتي
در همه کاري تمامي بايدت
نام بودش ميره عبدالسلام
يعني از حضرت تجلي جمال
در درون خانه پرخاک تو
ميگرفتي در بر و ميداشتي
منتظر بنشسته ديدار اوست
کايدت فردا پگه يک ميهمان
چند خواهي برد آب خويشتن
ميتوان گفتن بمعني خسرويت
بود در حمام با پيري بهم
ديد ميلي سر برآورده براه
پس بود بسيار اندک مايه
شور در درياي جانش اوفتاد
بنده در خدمت او مستقيم
زندگي هرگز نگردد حاصلت
ذره ذره ديده چون روشني
سرور جمله سليمان آمدست
روي در پوشد بجلباب حيا
خاک بيزي ميگذشت آنجايگاه
آتش سخت افکند در خرمنم
مانده در درياي تاريکي خجل
خسرو جمله بتان بربري
بند بندش کلبه تيمار شد
بر سر ديوار او ديوانه
در دمي دوران دولت بگذرد
دانه بنهاده از بهر دام
شهر را ميکرد هر سوئي نگاه
کانزمان کاين شهر بودست استوار
در نجاست ناپديد افتاده
مبرزي پرداخته در رهگذر
بود در ره مبرزي پرداخته
مي فرا نپذيردم در بندگي
قيمت جان ذره نشناختيم
زانکه اينم در سمرقندست وام
آشنا ميخواست در وقت خريد
شادمان دستي بدل ننهاد باز
در مقام عشق صاحب ديده
در ميان مکه بنشسته بناز
ميزنم در گرد دوزخ خطوه
وانچه ميجوئي بدست آورده
همچو آتش بي قرارم داشتي
رستخيزي نقد آمد حاصلش
هست سودي با زيان آوردنت
در جمادي زندگي حاصل شود
ميشتابم چون شتابم ميکنند
خاک گشته همچنان در بازيست
در برريشم نهادندي دگر
در رهي ميرفت سر پا برهنه
ديد اندر مسجدي مغفورئي
چند خواهم بود در بيچارگي
روي کرده در بن ويرانه
پيشش آمد زاهدي در راه زود
پيش دکان يکي بقال شد
در ميان مسجد جامع بخفت
دوستي را گفت اي نيکوسخن
در جهان معرفت گرديده ايد
پير زالي ديد پيش رهگذر
در جوارش بود کنج بيوه
در تعجب ماندي شاه بلند
در رکوع استاده جمله کارگر
تا بتابد آفتاب معرفت
يک کنيزک همچو خورشيدي دگر
گرمي تحصيل در کار آمدش
در حقيقت عاشق اين بوده
ديد کناسي شده مشغول کار
پس شبيخوني ز لعنت دررسيد
در دل صوفي بسلطاني نشست
در اميدي ميگذارد روزگار
روي خرسي ديد شاه سرفراز
خواجگان شهرشان حلقه بگوش
روستائيي درآمد در ميان
در امانت بي خيانت آمدي
هر زمان بيم صعوبت بيشتر
گوئيا در رنج دايم اوفتاد
آتشي در آفتاب انداخته