ديوان سلمان ساوجي

دوش در خواب مرا حضرت بلقيس جهان
گفت کز من ببر اين قصه به جمشيد زمان

در مناجات شب تيره چو شمع از سر سوز
رقت ديده گريان مرا ياد آريد

سرو بالاي تو در خاک دريغ است دريغ
زير خاک آن گوهر پاک دريغ است دريغ

جور شود پديد در پرده روح بر قدح
چون گل روي ساقيان عکس صفاي نوزند

من ز جفاي آسمان بر در شاه مي روم
کاهل زمانه را درش هست بجاي آسمان

ملک چه قيمت آورد در نظر جلال او
نعل سم سمند او هست بهاي مملکت

پيش تو در دلاوري روز محاربت بود
شير سپهر کمتر از شير لواي معرکه

شاه گرفت قاف تا قاف جهان که در جهان
ماهچه آفتاب شد نايب راي شاه را

ساخت هماي همتت زان سوي سدره آستان
باد هميشه در جهان سايه راي شاه را

فسحت ملک توست در مرتبه اي که آسمان
برنتواند آمدن گرد سراي شاه را

صورت طالعت خرد مي نگريست در ازل
يافت به حشر متصل دور بقاي شاه را

در خلوات آسمان ذکر زبان قدسيان
باد دعاي جان تو بعد ثناي ايزدي

باد هميشه در نظر فکر مبارک تو را
حجره غيب کامد آن پرده سراي ايزدي

هستي طمع مدار که با داغ نيستي
کس در نيامدست به دروازه جهان

خورشيد بارگاه شرف رفت ازين سرا
آتش به بارگاه و سراپرده در زنيد

اين طاق اطلس از سر افلاک برکشيد
خورشيد را پلاس سيه در بر کنيد

هفت اختر و چهار گوهر در مصيبت اند
وا حسرتا خلاصه هفت و چهار کو

در خطبه دي خطيب مگر نام او نيافت
دستار بر زمن زد و از منبر اوفتاد

دير است که او ستاد اجل دام مي نهاد
در دام او شکار چنين کمتر اوفتاد

گر شاه و شاهزاده قباد از جهان برفت
نوشيروان عهد در ايوان نشسته است

جمشيد روزگار علي رغم اهرمن
در بارگاه ملک به ديوان نشسته است

او سايه عنايت حق است و مملکت
در سايه عنايت يزدان نشسته است

امروز در بسيط زمين نيست داوري
ور هست داور دوران نشسته است

جاويد مان و دل مکن از کار رفته تنگ
کو در جوار رحمت رحمان نشسته است

اي زمينت آسمان عالم بالا شده
در هوايت آسمان چون ذره اندر وا شده