ديوان سلمان ساوجي

در حجره تو که باد معمور
باشد همه چيزها بدي نه

در خاطر توست گنج معني
وز فضل تو را بسي دفينه

حلقه بي زر چه زني بر در دوست
آهن سرد چرا مي کوبي

رسوم ظلم و قوانين عدل در عالم
به تيغ و کلک تو برداشتي و بنهادي

ز دست خيل سخايت که عادت کان کرد
نشسته دست گهر در حصار پولادي

اي وزيري که گر ز کلک تو ابر
داشتي مايه در چکانيدي

مجاوران ديار خراب را ديدم
در آن خرابه خراب و شکسته و باکي

به خاک رهگذار حبيب مي گفتم
که اي غلام تو آب حيات در پاکي

بسي ازين کلمات و حديث رفت و نبود
در آن منازل خاکي بجز صدا حاکي

نمي ارزدم اين تنعم بدان
که در آخرم خشت بالين کني

حاجيان روي صفا در کعبه جان کرده اند
عاشقان عزم طواف کوي جانان کرده اند

طالبان روضه اش طوبي لهم در باديه
اولين منزل سرابستان رضوان کرده اند

از بهار چين به بوي سنبل پرچين او
آهوان مشک را ره در بيابان کرده اند

بر در آن کعبه دل، بسته جانها حلقه وار
ذکر خير داور داراي دوران کرده اند

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

باغ رخسار تو را امروز آبي ديگرست
در کمند طره ات پيچي و تابي ديگرست

هندوي مالک رقاب طره را گو کين ستم
بس که در دور فلک مالک رقابي ديگرست

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

ساخت در چشمش خيالش جايگه وين طرفه تر
کز خيالش جمله عالم خيمه برتر مي زند

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

باد ازان دست چنار انداخت کاندر عهد تو
مرغ از دست چناري در چمن فرياد کرد

ماه ملک آراي برج سلطنت سلطان اويس
در دريا فيض درج سلطنت سلطان اويس

در جهان تا سايه خورشيد را باشد نشان
سايه خورشيد چترت بر جهان پاينده باد

شهسوار همتت بر خنگ چوگاني به حکم
آسمان را در خم چوگان چو گوي افکنده باد