ديوان سلمان ساوجي

در طبيعت گر نهد از لفظ عذبت خاصيت
نيش زهر افشان عقرب نوش زنبوري دهد

سوار همت تو گوي جاه در ميدان
ببردي از خم چوگان چرخ بربايد

چو پاي صبر کشد در گليم درويشي
سحر تجرد او ترک آسمان سايد

اي وزيري که دلت همت اگر در بندد
گره عقده ز ابروي فلک بگشايد

در زمان قلمت زهره ندارد بهرام
که زبان و لب شمشير به خون آلايد

دوش ماه از در خورشيد چراغي طلبيد
گفت پروانه دستوري او مي بايد

موکب عزم همايون تو لاينصرف است
فتح در موضع کسرش اگر آيد شايد

بر جهان سايه انصاف تو باقي بادا
تا جهان در کنف عدل تو مي آسايد

نماند در همه آفاق ذره اي که درو
ز آفتاب دلت پرتو عطا نرسيد

خدايگانا در غيبت آنچه فرمودي
به ما رسيد هماندم ولي به ما نرسيد

روز و شب کايشان دولالايند بر درگاه تو
در سراي خويششان چون عنبر و کافور دار

در پناه رايتت خلق جهان آسوده اند
رايت تو را الهي جاودان منصور دار

دوم که چون شمري بندگان مخلص را
مرا به اسم غلامي در آوري به شمار

تو آفتابي و ايشان چو ذره در نظرت
ز حالشان نظر تربيت دريغ مدار

ستارگان همه در گرد شند برگردون
گرفت نيست بران جمع جز که برمه و خور

پريرروز به حمام در فقيري را
به فحش و زجر فرو شست خواجه مغرور

نفاذ تير بيان تو در مجاري فکر
چو گوش هاي کمان کرده پرز زه لب تير

ز عشق خط روان مسلسل قلمت
نسيم آب روان را کشيده در زنجير

کنون در آينه راي عالم آرايت
ببين که کار مرا چيست صورت تدبير

سرکشي در عشقبازي مي کني
رو که بر عاشق حرام است اين معاش

که در ايام دولت تو کسي
که دعاي تو باشد او را فرض

زين تحسر بماند در دندان
لب و دست نگين و تيغ دريغ

خلقت ز رشک در جگر مشک کرد خون
قهرت ز سهم از رخ مريخ برد رنگ

پيش ارباب زمان مي نروي از چه سبب
بهر قوتي که گزيرت نبود در همه حال

هميشه تا بود اقبال و مملکت بادا
در تو قبله ملک و مقبل اقبال