167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
مثنوي معنوي
منزل اندر جور و در احسان مکن
در صبوحي با مي منصور تو
دست را در هر گياهي مي زند
دست و پايي مي زند از بيم سر
خويشتن مرده پي اين پند کرد
صد قضاي بد سوي او رو نهاد
کو هزاران لطف بر ارواح ريخت
تا پناهت باشم از شمشير تيز
در فريب داخلان و خارجان
تا بدين سالوس در دامش کنند
ديو را ننگ آيد از تفتيش او
مي گريزد از تو ديو نابکار
از خزينه قدرت تو کي گريخت
هست يا رب کاروان در کاروان
نيست گردد غرق در بحر نغول
در گلستان نوحه کرده بر خضر
دم بدم در تو خزانست و بهار
تا بيابي در تن کهنه نوي
در نياز و فقر خود را مرده ساز
بود چنگي مطربي با کر و فر
طالبان را زان حيات بي بهاست
هر دو در زندان اين نادانيند
جان باقيتان نروييد و نزاد
در رباييد اين چنين نفحات را
ليکتان از حرص آن تمييز نيست
کز نسيمش در تو صد گلزار رست
زان دمي کاندر دميدم در دلت
يافت جان پاک ايشان دستبوس
بر مثال چوب باشد در نبات
زانک آن هر دو چو جسم و جان خوشند
زير خاک آن دانه اش را زنده کرد
آن غرابان را خدا طاووس کرد
زنده شان کرد از بهار و داد برگ
يا چو نازک مغز در بانگ دهل
تر نمي يابم ز باران اي عجب
در دل و جان رويد از وي سبزه زار
عيب آن از باد جان افزا مدان
کامل العقلي بجو اندر جهان
بس خرابي در فتادي و کمي
تا نغرد در جهان حرص و حسد
که بود از عکس دمشان نفخ صور
در جهان ساده و صحراي جان
در فضاي رحمت و احسان او
اين ز غيب افتاد بي مقصود نيست
در بيانش قصه اي هش دار خوب
تا تر و تازه بماني تا ابد
در جهان رد گشته بودي اين سخن
افکندشان نيم وهمي در گمان
در فتند اين جمله کوران سرنگون
در پناه خلق روشن ديده اند