ديوان سلمان ساوجي

کسي که در ورق بخشش تو ثابت نيست
سه چار سال پياپي به غير سلمان کيست؟

اي جهانبخشي جوانبختي که اهل فضا را
جز جنابت در جهان امروز استظهار نيست

نو عروس تازه روي فتح را در روز عرض
جز به خون دشمنت گلگونه رخسار نيست

در عراق امروز دشتي نيست کان از بهر کشت
چون سراي خصم ناهموار تو هموار نيست

در سخا و مروت و احسان
مثل تو مادر زمانه نزاد

هر که او دست در رکاب تو زد
پاي بر فرق فرقدان بنهاد

بنده امروز پنج روز گذشت
که برين در همي زنم فرياد

عزيز من در درويشي و قناعت زن
که خواري از طمع و عزت از قناعت زد

ديدي که محمد مظفر
در کسوت فاقه چون به سر برد

مي زيست به جامه هاي کرباس
وانگه که بمرد در کول مرد

مرغ جان ناتوانم بال پريدن نداشت
در هواي عزم درگاه تو پر از بال کرد

داد شوريده از شور بيابان مشتي
به ملک تا به در روضه رضوان آورد

اي خديوي که به تکليف و ارادت تقدير
طوق فرمان تو در گردن کيوان آورد

غيرت دست تو کان خانه کان را برکند
اي بسا آب که در ديده عمان آورد

پشت ملک است به راي تو قوي با رايت
روي در بارگه دولت سلطان آورد

زود راي تو ازين نيت نيکو خواهد
گوي خورشيد فلک در خم چوگان آورد

هميشه باد، تنت در امان صحت و ناز
که ملک کون به ملک امان نمي ارزد

اي صاحبي که صاحب ديوان چرخ را
در مجلس تو منصب بالا نمي رسد

امروز در بسيط زمين با وجود تو
آيين سروري دگري را نمي رسد

عنايت و کرمت گر شود پذير فتار
سپهر در صدد بندگان ما باشد

هر کجا فتح در حديث آيد
تيغ تيز تواش زبان باشد

کي مه نو رکاب من گردد
گرنه پاي تو در ميان باشد

شاها مرا به اسبي موعود کرده بودي
در قول پادشاهان قيلي مگر نباشد

فقيري را که در بغداد سي کس
بود نانخوار و غمخواري نباشد

روا باشد که در ديوان سلطان
مرا مرسوم و ادراري نباشد؟