ديوان سلمان ساوجي

گوشه اي خواهم گرفتن تا اگر عمري بود
چند روزي بگذرانم در دعاي دولتت

اي عذار تو از آفتاب تابي يافت
گمان مبر که عذارت در آفتاب بسوخت

ولي چو در رهت افتاد آفتاب به مهر
جمال روي تو را دل بر آفتاب بسوخت

با راي خود بگو که در دفع نقل من
جلدي کند که عادت رايت جلادت است

زان سر زلف بريدند که در دورانت
فتنه از زير سر زلف پريشان برخاست

شرف در به جوهر خويش است
نه ز پاکي جوهر صدف است

نوبت کوشش خروش کوس در گوشش بسي
شادي افزاتر ز صوت نغمه زير و بم است

در علو پايه صدر منصب جمشيد را
پيش دست و مسندش دست تواضع بر هم است

خسروا بلقيس ثاني آنکه مهد عصمتش
در جناب قدس بالاتر ز مهد مريم است

زهي آصف صفاتي کز کفايت
تو را ملک سليمان در نگين است

دور رسمک داشت در بغداد و واسط
رهي کز بندگان کمترين است

نمي دانم که در رسم من افتاد
خلل يا رسم اين ديوان چنين است

سخن را بر دعايت ختم کردم
که آمين در دعا روح الامين است

عنان تا تافتي بر جانب شام
جهان در چشم من چون شب سياه است

اي جهانگيري که وقت رفتن و بازآمدن
موکب نصرت عنايت در عنان پيوسته است

ديدم ضعيف جانوري مثل عنکبوت
گفتم کزين متاع مرا در سرا بسي است

خار کو ما در گلبرگ طري است
ز آنچه آزار کند سوختني است

شاها يقين که مدح و ثناي تو برترست
زانهاکه در سواد دل و دفتر آمده ست

حشو سر عدوي تو بودست بيشتر
چيزي که در زبان و لب خنجر آمدست

ناخن اندر هر طرف انداختيم
عاقبت کو کارد در دستم شکست

نيست در دستم از آن جر جز جرب
بر نيامد غير ازين، هيچم بدست

ظلت ظليل باد که گيتي به دولتت
در سايه مظله امن و امان نشست

تو خاتم اکابري و دست حکم تو
آن خاتمي که دست خرد در نگين توست

دستت کليد باب اميد خلايق است
دهر آن کليد يافته در آستين توست

کردست ملک را يدها هم به دست شاه
کلک يسار بخش که آن در يمين توست