ديوان خواجوي کرماني

جمال او در جنت بروي من بگشود
خيال او گذر صبر بر دلم در بست

گل سوري نبينم در بهاران
چو روي دلستان در گلستان هيچ

فکنده مرغ صراحي خروش در مجلس
چو بلبلان سحر در چمن بوقت صبوح

در هوايش چون برآمد خسرو انجم ببام
ذره وار از مهر رخسارش ز روزن در فتاد

چوعکس روي تو در ساغر شراب افتاد
چه جاي تاب که آتش در آفتاب افتاد

کجا قرار توانم گرفت در غربت
که گشته ام بهواي تو در وطن معتاد

دلا در باز جان در پاي جانان
که عاشق زحمت جان برنتابد

از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد

اي بسا در که از محيط سرشک
هر دمم در کنار مي افتد

شام زلفش چو مي رود در چين
شور در زنگبار مي افتد

در چمن ز آب چشمه چشمم
سيل در جويبار مي افتد

هيچ از او در ميان نمي آيد
که کمر در ميان نمي افتد

لطافت دهنش در بيان نمي گنجد
حلاوت سخنش در زبان نمي گنجد

در راه قربت ما ره بان چه کار دارد
در خلوت مسيحا رهبان چه کار دارد

عاقل کجا دهد جان در آرزوي جانان
در خانه بخيلان مهمان چه کار دارد

در دير درد نوشان درس ورع که خواند
در ملت مطيعان عصيان چه کار دارد

در شهر بي نشانان سلطان چه حکم داند
در ملک بي زبانان فرمان چه کار دارد

آنکو خبري دارد در بيخبري کوشد
در بيخبري کوشد هر کو خبري دارد

بگسست از من و در سلسله موئي پيوست
که دل خلق جهان در خم موئي دارد

در آن دقيقه باريک عقل خيره شود
دلم حديث ميانش چو در ميان آرد

گرقدم پيش نهي در صف عشقش خواجو
تير دلدوز فراقت ز جگر در گذرد

بي آتش رخسار توخون در دل عشاق
باور نتوان کرد که در جوش توان کرد

خواجو ستم و جور و جفا در دل خوبان
ماننده نقشيست که در سنگ بگيرد

مرغ در راه او پر اندازد
شمع در پاي او سر اندازد

گرد مه جادويش فسون در باغ
خواب در چشم عبهر اندازد