ديوان سلمان ساوجي

سودي ندهد توبه زان مي که بود ساقي
در دور ازل با ما پيموده به پيمانه

داني که کند مستي در پايه سرمستي
مردي ز سر هستي برخاسته مردانه

در صومعه با صوفي دارم سر مي خوردن
ناصح سر خم برکن برنه سر افسانه

ما را کشش زلفت در حلقه بي کيشان
زنار کشان آورد از گوشه کاشانه

در هم گسلم هر دم از دست تو زنجيري
زنجير کجا دارد پاي من ديوانه

قفل ياقوت از در درج دهن بگشوده اي
گوهر پاکيزه خويش آشکارا کرده اي

تا سودا شب نقاب صبح صادق کرده اي
روز را در دامن مشکين شب پرورده اي

جاودان در بوستان عارضت سرسبز باد
آن نبات تازه کز وي آب شکر برده اي

در خيل تو گشتيم، بسي از همه بابي
کرديم سؤال و نشنيديم جوابي

در خواب خيال تو هوس دارم و کو خواب
اي بخت شبي بخش بدين يکدمه خوابي

جان خواست که در لطف به شکل تو برآيد
هم رنگي طاوس هوس کرد غرابي

مي فرستم جان به پيشش کاشکي اين جان من
داشتي در حلقه زلفش به مويي قيمتي

اي ميوه رسيده ز بستان کيستي
وي آيت نو آمده در شأن کيستي؟

جانها گرفته اند تو را در ميان چو شمع
جانت فدا تو شمع شبستان کيستي؟

در حال گدايان نظري هست تو را عام
خاص از من درويش گدا باز گرفتي

مي روي گرد صفت در عقب او سلمان
به ازان نيست که اندر عقب او گردي

ما نياريم کرد در تو نظر
نظري کن به ما اگر ياري

بار دل بس نبود سلمان را
عشق در مي خورد به سر، باري

صباست قاصد سلمان به پيش دوست دريغ
که در صباست گران خيزي و سبکباري

دل بر سر کوي تو نهاديم به خواري
جان در غم عشق تو بداديم به زاري

فرياد ز زلف تو که صد بار به روزي
در روز سفيدم بنمايد، شب تاري

گلستان شوق را، نشو و نمايي مي دهي
بلبلان بينوا را در نوا مي آوري

بدين صورت که من در خواب مستي ام عجب باشد
گرم بيدار گرداند صداي نفحه صوري

درم خالص قلبم نکند ميل خلاص
گر تو در بوته غم دم به دمش بگدازي

در معاني صفات تو چه گويد سلمان
هر چه گويم تو منزه ز بيانم باشي