ديوان اشعار منصور حلاج

در روضه فردوس اگر ديدار بنمائي دمي
بينند اهل معرفت آنرا کم از کاشانه

تا کي پي سودائيان زنجير جنباني حسين
خود لايق زنجير تو کو در جهان ديوانه

اي آنکه در ديار دلم خانه کرده اي
گنجي از آنمقام بويرانه کرده اي

در آرزوي لعل شکر بار خويشتن
چشم مرا خزينه دردانه کرده اي

از گلشن وصالش باد ار برد نسيمي
از شرم آب گردد گل در گلاب خانه

گفتم که ساز خانه در چشم من چو مردم
گفتا کسي بسازد بر روي آب خانه

تا آفتاب تابان از بام و در درآيد
خواهد حسين کو را گردد خراب خانه

جان حسيني و دل عشاق برده اي
تا در حصار نغمه شهناز کرده اي

از نامرادي من بيچاره فارغي
چون تو مراد خويش در آغوش کرده اي

آرزومندان ديدار تو از سيلاب اشگ
کشتي هستي خود در موج طوفان يافته

خضر در ظلمات عمري جست آب زندگي
عاشقان از خاک کويت آب حيوان يافته

قاصدان کعبه کوي تو در وادي شوق
سندس و استبرق از خار مغيلان يافته

اگر در وادي اقدس نداي قدس ميجوئي
چو موسي بايدت کردن بجان دهسال چوپاني

که تا در عالم وحدت براي جلوه جاهت
همه روح القدس خواهد زدن کوس سليماني

ظلال عالم صورت حجاب شمس کبري شد
مبين در سايه تا بيني که تو مهر درخشاني

طواف کعبه صورت ميسر گر نميگردد
بيا در کعبه معني دمي جو فيض دياني

بخلوتخانه وحدت چو او در صدر بنشيند
کجا تمکين کند هرگز ملايک را بدرباني

گزيده گوشه فقر است و اندر عين درويشي
گدايان در خود را دهد ملک جهانباني

چو در ميدان لاهوتي بود هنگام جولانش
براي مرکبش سازند نعل از تاج خاقاني

براق برق جنبش را چو در ميدان برانگيزي
کمينه جاي جولانش ز اوج آسمان بيني

گر تو روي دل خود آينه سيما بيني
چهره دوست در آن آينه پيدا بيني

سر موئي اگر از سر هويت داني
دوست را در همه آفاق هويدا بيني

سوي وحدت نظري کن بکمال اخلاص
تا در او اسم و صفت عين مسمي بيني

واحدي در همه اعداد چنان سياريست
سريان احد اندر همه اشيا بيني

وعده يسر پس از عسر بود در قرآن
طلعت نوروز بعد از شب يلدا بيني

در هواهاي هويت به پر عشق بپر
کآشيان برتر ازين عرش معلا بيني

منتهاي سفر روح قدس را در سر
گاه معراج دلت پايه ادني بيني

در نه قدم بباديه شوق چون جمال
گر بر جمال کعبه مقصود عاشقي

اندر فضاي گلشن جانست مسکنت
در تنگناي گلخن صورت چه لايقي

شاهان نهاده رخ بسم اسب از شرف
تو از خري فتاده بصف در بيادقي

با هيچکس مواصلت اندر جهان مجوي
کز هر چه هست در همه عالم مفارقي

قطع علايق است کليد در بهشت
طوبي لک ار نه بسته بند علايقي

تا همچو سايه بر در او گشته اي مقيم
مانند آفتاب جهانتاب شارقي

از روي فضل مفخر اهل مدارسي
در حسن خلق رهبر اهل خوانقي

در وادي مقدس قدوسيان غيب
علمت کشد بجودي و حکمت شوايقي

زان سر که در سرادق غيب است سر آن
ما را چو محرم حرم آن سرادقي

در کام جان خسته دلان ريز جرعه اي
زان خمر بي خمار که هر لحظه ذائقي

پرده ها انگيختي بر خلق بهر احتجاب
در پس هر پرده ديدم شاهد پنهان توئي

فرخنده زماني که تو ديدار نمائي
فرخ نفسي کز در عشاق درآئي

در پيش تو جانباختن و سوختن اي جان
زان به که بسوزد دلم از داغ جدائي

عار آيدم از سلطنت ملک دو عالم
گر بر در تو باشدم امکان گدائي

اگر سلطانيت بايد بيا درويش اين در شو
که سلطاني ست درويشي و درويشي ست سلطاني

اگر آتش فرو گيرد همه آفاق عالم را
سمندروار اي عاشق در آتش رو بآساني

الا اي طاير قدسي در اين گلشن چه ميپوئي
مگر يادت نمي آيد ز گلشنهاي روحاني

دلا در بوته عشقش دمي بگداز و صافي شو
که نقد قلب نستانند صرافان رباني

عشق را سرمايه اي داده ز حسن دلبران
شورش و آشوب در کون و مکان انداختي

بوئي از گلزار لطف خويش بخشيدي بگل
غلغلي در بلبلان بوستان انداختي

داده وحدت را ظهور اندر جلابيب صور
نام کثرت در ميان اين و آن انداختي

لب فرو بستم ز اسرارت ولي از جرعه اي
بيخودم کردي و آخر در زبان انداختي

از محبت شعله اي افروختي وز پرتوش
شعله در جان حسين ناتوان انداختي