167906 مورد در 0.08 ثانیه یافت شد.
خسرو نامه عطار
ز دريا ديد خشکي ليک در لب
تو در رومي کمر بر موي بسته
بمويي در نميايد ترا اين
که در چشم تو مويي مينمايم
بمانده همچو مويي در هم و پست
نگه کن در تنم کان موي آنست
سرمن باز بر چون موي بر چشم
فلک را خود ازان کي ياد آمد
بره صد بار با سگ در کمر شد
تنم در سختي و خواري گرفتار
بصد دل دل در آن تنگ شکر بست
چو سروي در شبستانش فرستاد
خرد را چشم تو در خواب کرده
ز بستر خفتگان در ميرميدند
زمين چون چرخ در گشت اوفتادي
تو گفتي آتشي در کشور افتاد
بماند آن لشکر در مانده در راه
بزوي آب خندق پل نهادند
که در روز قيامت بيش از ان بود
ولي با تو در اول يار بودم
زاوج چرخ در چاه اوفتادست
زننگ خويش سر در پيش ماني
سفر در پيش گير افتادگي چيست
بهم سازند در شادي و در غم
همه در وصف گل گفتند در چنگ
بکام خود ميان کار در رفت
که در هم گشت آب و آتش و باد
نه در ده خلق و نه در دار ديار
فراغت داد از آز و نيازت
نه مقنع بر سرو نه کفش در پاي
شدي در خاک و در خونم نهادي
تواني گشت خاک، آنجا رسي پاک
شقي باشي اگر در خاک ماني
نداري برگ وره در پيش داري
چه ميگويم که هم در خويش داري
کز و غم در غمي پيوسته داري
منه جان کندنت رازيستن نام
چگونه در لحد گنجي بينديش
که هر دو هست در عقبي نجاست
بجز در از زبان تو مريزاد
بداني قدر جسم خويشتن باز
بشب آري تو قدر روز بشناس
که نه در شب فرو ميرد نه در روز
مختار نامه عطار
در کوي تو، صد هزارآدم، خاکي
وي هفت سپهر، پرده دار در تو
در وادي توحيد تو يک خاربن است
جز روي تو در همه جهان روئي نه
واعداد تو در الوف نتواند بود
هم از در خود راندگان داري تو
سر رشته ذره ذره حاصل، در تو