ديوان سلمان ساوجي

جز غمت، کاري نخواهد، بر ضمير ما گذشت
جز رخت، نقشي نخواهد در خيال ما نشست

گر بدين شيوه کند، چشم تو مردم رامست
نتوان گفت، که در دور تو، هشياري هست

جان صوفي نشد، از دود کدورت، صافي
تا نشد در بن خمخانه، چو دردي بنشست

با سر زلف تو سوداي من، امروزي نيست
ما نبوديم که اين سلسله در هم پيوست

با سر زلف تو سوداي من، امروزي نيست
ما نبوديم که اين سلسله در هم پيوست

چشم بدان، ز حسن لقاي تو دور باد!
کاکنون بقاي عالميان، در لقاي توست

موي تو بر قفاي تو ديدم، بتافتم
گفتم، مگر که دود دلي، در قفاي توست

يار، در ميدان دولت خانه وصلم، چو نيست
مي کنم آمد شدي، پيش سگان کوي دوست

صيدي، که در کمند تو، روزي اسير شد
ز انديشه خلاص همه عمر، باز رست

خواهي که سربلند شوي، از هواي او
سلمان چو خاک در قدم يار گرد پست

بر بناگوشش اگر دانه در بيني باز
مشو آشفته، که از غاليه هم دامي هست

حالم، از باد سحر پرس، که در صحبت او
جان تيمار مرا، پيش تو، پيغامي هست

داغ سوداي تو بر جان رهي تنها نيست
در جهان کيست، که شوريده اين سودا نيست

طلعتش، آيينه صنع است و در آيينه اش
جمله حيرانند و کس را زهره گفتار نيست

هر که در خم خانه عشق تو بار
يافت برگ هيچ بستانيش نيست

هر که جان در راه جاناني نباخت
يا ز دل دورست يا جانيش نيست

خود دل مجموع، در عالم که ديد
کز عقب آه پريشانيش نيست

در عاشقي دلا ز ملامت مشو ملول
کاحوال خستگاه هوا جز صراع نيست

در سر ز استماع الست است مستيي
ما را که احتياج شراب و سماع نيست

حاصلي، زين دور غم فرجام، نيست
در جهان دوري، چو دور جام نيست

فاسقان، بدنام و صالح، نيک نام
عارفان را در ميان، خود نام نيست

مجوي محرم و همدم طلب مکن، سلمان!
که در ديار تو، محرم نماند و همدم نيست

در خلوت دل، ساختمت، منزل و آنکس
گر دل نکند، منزل جانانه کسي نيست

دلگرمي پروانه ده اي شمع که در عشق
امروز، به جانبازي پروانه کسي نيست

ياري که به کامت برساند، ز دل خود
در دور، بجز ساغر و پيمانه کسي نيست