ديوان فيض کاشاني

ميشود ليلم نهار از گردش ليل و نهار
چرخ گردون روي در بهبود دارد اندکي

ميانه گر بتواني گزيد در اخلاق
ترا رسد که بسرعت ز پل جواز کني

چه شاه را حقيقت نموده اند ترا
هزار حيف اگر روي در مجاز کني

ببندي ار در لذات اين جهان بر خود
بروي خويش دري از بهشت باز کني

نيست آگه در جهان جز مست عشق
با تو دارم اين سخن هشيار هي

تا بکي از هر هوا سازي بتي
محو شو در واحد قهار هي

شکر آن در گوشها کوشند (فيض)
هان مکن اسرار را اظهار هي

درآ در بحر عشق اي قطره گم شو
توئي تا قطره عمان را چه داني

شراري در دلت از عشق چون نيست
تو آتشهاي پنهان را چه داني

بگشاي چشم و نور رخ ما عيان ببين
در پرده خيال تماشا چه ميکني

بر دار دل زخويش و در اين بحر غوطه ور
بر ساحل ايستاده تماشا چه ميکني

درد تو بس بودم در دل و جان
درد تو مايه درمان کسي

رحم کن رحم که بگداخت دلم
در غمت جان کسي جان کسي

در سينه اي عشق پنهان چه کردي
با دل چه کردي با جان چه کردي

سامان و سر را در هم شکستي
بگداختي تن با جان چه کردي

سر دادمي گر در محشر آئي
سوزيدي اعمال ميزان چه کردي

با آتش عشق در جنت (فيض)
گر راه دادي رضوان چه کردي

در خرمي گشودي چه جمال خود نمودي
ره درد و غم ببستي چه شراب ناب دادي

تا در دل (فيض) جاي کردي
مي باردش از کلام خوبي

از درکات جحيم با خبر و بي خبر
در عرفات نعيم سر خوش بنشستمي

اي حسن تو جلوه گر ز اسما و صفات
روي تو نهان در تتق اين جلوات

اي فيض غم زيان هر سودت هست
با اين همه در اميد بهبودت هست

کي باشد و کي که با پر و بال فنا
در عالم لامکان کنم پروازي

در گوشه انزوا خزيدن خوش تر
پيوند ز غير حق بريدن خوشتر

دل کردن از انديشه دنيا خالي
در عاقبت کار رسيدن خوشتر

از صحبت خلق سخت دلتنگ شدم
وز دمها چون آينه در زنگ شدم

بس نام نکوي بي مسمي ديدم
از نام نکوي خويش در ننگ شدم

شادم که غمت همره جان خواهد بود
عشقت با دل در آن جهان خواهد بود

گفتي که چرا نميکني در خود سير
از من خبرت نبود کردم کردم

ديدم ديدم که گمرهي تقليد است
ديدم ديدم که ديد در تجديد است

آخر بدر خويش بديدم مقصود
ديدم ديدم که آخرين در ديدم

از لذت عيش اين جهان سرد شدم
در آرزوي اجل همه درد شدم

جز مهر خداي هر چه در دل کشتم
حاصل اندوه و دانه صد خرمن شد

امروز تو را ز تو اگر حق نخريد
در روز جزا نخواهي ارزيد بمفت

در عهد صبي کرد جهالت پستت
ايام شباب کرد غفلت پستت

در حضرت دوستان حق پستي کن
نزد دشمن بلند شو پست مباش

با وصل تو دست در کمر نتوان کرد
با درد فراق هم بسر نتوان کرد

از جلوه حسن دوست در روي نکو
تعليم طريق عشقبازيست غرض

بر سوختگان دست ندارد دوزخ
با آتش عشق دوست در ساز و مترس

در بحث بسي بگفتگو پيچيدم
بس قشر سخن شنيدم و فهميدم

گه در غزلم سخن کشد جانب راز
گاهي بقصيده ميشود دور و دراز

اي (فيض) بسي موعظه گفتي بعبث
در گوش نکردي درو سفتي بعبث

ديوان اشعار منصور حلاج

کبر و ريا گذار و قدم در طريق نه
تا راه باشدت بسر کوي کبريا

در راه دوست هستي موهوم تو بلاست
هان نفي کن بلاي وجود خودت بلا

مقصود هفت چرخي و سلطان هشت خلد
اين پنج نوبه کوفته در دار ملک لا

از پنج حس و شش جهت آندم که بگذري
لا در چهار بالش وحدت کشد ترا

عشق است پيشواي تو در راه بيخودي
پس واگريز از خودي و جوي پيشوا

در جان چو سوز عشق نباشد کجا برد
مشکوة دل ز شعله مصباح دين ضيا

تا همچو آفتاب شود بر تو منکشف
کين مرتضا است نفس محمد در ارتضا

با رأي روشنت چه زند ماه آسمان
در پيش آفتاب چه پرتو دهد سها