ديوان سلمان ساوجي

بدان دو چشم مکحل نظر در آينه کن
ببين که خانه مردم چرا شدست سياه

حکايت سر زلفين توست در اطراف
عبارت لب و دندان توست برافواه

نظر بر آنکه تو در چشم ما کني گذري
نموده ام همه روزه چشمها بر راه

به غير کاهربا، در زمان معدلتش
کسي به غصب نيارد ربود برگي کاه

کسي که تابع راي تو گشت چون خورشيد
کسي در او نتواند دلير کرد نگاه

براي خرج عطاي کف تو مسکين کان
چه جان بکند و در آخر نماند طاب ثراه

نزد به عهد تو در رودبار بربط ره
وليک فاخته را رود چنگ زد صد راه

برآن سرم که کشم پاي فقر در دامن
برم به ملک قناعت زدست آز پناه

اين خليل آذرست آزر برو ريحان شده
يا خضر، در عين ظلمات آب حيوان يافته

گوهر پاک وجود در درج فطرت است
چون «کليم الله » خلاص از موج بحران يافته

عقل کامل رأي خود را نزد رأي کاملت
با کمال معرفت در عين نقصان يافته

شهسوار همتت افلاک را در روز عرض
چون غبار نيلگون بر سمت ميدان يافته

گلشن نيلوفري را خادمان مجلست
شبه نرگس داني از مينا در ايوان يافته

صبحدم زان غم که ناگه بر تو بادي بگذارد
آتشين دل در بر خورشيد لرزان يافته

کرده دستت در کنار سايلان شکرانه را
هر سرشک لعل و کان بر چهره کان يافته

در جنابت کز طهارت چون جناب مصطفاست
بنده خود را گاه سلمان گاه حسان يافته

با همه خردي، دهان توست در روز سفيد
آشکارا کرده دلها غارت، و پنهان شده

در مغيلان گاه عشقت خستگان درد را
زخم هر خار مغيلان مرهم و درمان شده

سالکان راه عشق از تاب خورشيد رخش
در پناه بارگاه سايه يزدان شده

تا درست مغربي مهر در ميزان شده
هست باد مهرگاني زرگر بستان شده

شاخ گلبن را نگر در اشتياق روي گل
ريخته رنگ از هوا، از مهرجان لرزان شده

ملک چوبين کرده غارت لشکر باد خزان
گنج بادآورد خسرو در رزان لرزان شده

ساقيا! در کارگاه رنگ رز نظاره کن
چون خم عيسي ببين، بر گونه گون الوان شده

در خمستان رو خم سربسته خماربين
شاهد گل روي مصرعيش را زندان شده

ظاهرا هم شيره انگور بوده در ازل
آب حيوان چون کفيل عمر جاويدان شده