ديوان خواجوي کرماني

اي سرو سيمتن صبحست در فکن
در جام آبگون آن آتش مذاب

هر که آرد شرح آب چشم خواجو در قلم
از سر کلکش بريزد رسته در خوشاب

رفت دوشم نفسي ديده گريان در خواب
ديدم آن نرگس پرفتنه فتان در خواب

دوش خواجو چو حريفان همه در خواب شدند
نشد از زمزمه مرغ سحرخوان در خواب

صبحدم چون آسمان در گردش آرد جام زر
در گمان افتم که خورشيدست يا جام شراب

گر بنالم در هواي طلعتش عيبم مکن
در بهاران نبود از مرغ چمن افغان غريب

ديشب آن رند که در حلقه خماران بود
بزد آهي و در خانه خمار بسوخت

متحير نه در آن شکل و شمايل شده ام
حيرتم در قلم قدرت بيچون خداست

آنک دايم در خرابات فنا ساغر کشد
در هواي چشم مست او دل مخمور ماست

تا بر در سراي شما سر نهاده ايم
اقبال بنده در دولتسراي ماست

ز هستي در گذر زيرا که در عشق
نه هستي شور و مستي هم حجابست

اگر دم در کشي عيسي وقتي
که در راه مسيحا دم حجابست

دلا جان در ره جانان حجابست
غم دل در جهان جان حجابست

ز هستي هر چه در چشم تو آيد
قلم در نقش آن کش کان حجابست

مرغ دل من در شکن زلف دلارام
يا رب چه تذرويست که در چنگ عقابست

هر کجا در زمانه دلبنديست
دل در آن زلف دلگسل بستست

مهر رخسار تو در جان من شوريده دل
همچون ماه چارده در کنج ويران تافتست

اي صاحب اجل که روي در قفاي دل
رخش امل مران که اجل در قفاي تست

باز مرغ دل من در گره زلف کژت
همچو کبکيست که در چنگ عقاب افتادست

خرم آن صيد که در قيد تو گشتست اسير
حبذا دعد که در چنگ رباب افتادست

عارضت در شکن طره بدان مي ماند
کافتابيست که در عقده راس افتادست

نرگسش خفته و آوازه در افکنده که مستست
وندرو باده اثر کرده که در عين خمارست

چه آبروي بود بر در تو خواجو را
که در ره تو چو او خاکسار بسيارست

در خواب کرده غمزه که جادوي بابلست
در تاب کرده طره که هندوي کافرست

در جوش کرده چشمه چشمم که قلزمست
در گوش کرده گفته خواجو که گوهرست